1 październik

żeńska forma bizant. imienia Tarásios; gr. teresis obrona, opieka

Maria Franciszka Teresa Martin urodziła się w Alençon (Normandia) w 1873 roku, jako dziewiąte dziecko Ludwika i Zofii. Kiedy miała 4 lata, umarła jej matka. Wychowana w pobożnej rodzinie chrześcijańskiej i w internacie benedyktynek w Lisieux, w piętnastym roku życia – za osobistą dyspensą Leona XIII – wstąpiła do klasztoru karmelitanek. Tam otrzymała imię Teresy od Dzieciątka Jezus. W zakonnym życiu zadziwiała jej dojrzałość duchowa. Starała się doskonale spełniać wszystkie, nawet najmniejsze obowiązki. Nazwała tę drogę do doskonałości „małą drogą dziecięctwa Bożego”. W 1890 roku złożyła śluby W trzy lata później została mistrzynią nowicjuszek. Widząc, że miłość Boga jest zapomniana, oddała się Bogu jako ofiara za zbawienie świata. Swoje przeżycia i cierpienia opisała w księdze „Dzieje duszy”. Zmarła na gruźlicę 30 września 1897 roku, zapowiedziawszy: „Chcę, przebywając w niebie, czynić dobro na ziemi. Po śmierci spuszczę na nią deszcz róż”.

Beatyfikował ją Pius XI w 1923 roku, kanonizował w dwa lata później. Jest patronką zakonów: karmelitanek, teresek, terezjanek, misjonarzy misji katolickich, archidiecezji łódzkiej, Francji.

W IKONOGRAFII w. Teresa przedstawiana jest na podstawie autentycznych fotografii. Jej atrybutami są: Dziecię Jezus, księga, pęk róż, pióro pisarskie.

lac. Romanus z Rzymu pochodzący

Św. Roman Hymnograf zajmuje czołowe miejsce w poezji i liturgii Kościoła wschodniego obok św. Efrema (+ 373), św. Grzegorza z Nazjanzu (+ 390), św. Andrzeja z Krety (+ 740) oraz św. Jana Damasceńskiego (+ 750). Jest uważany za jednego z największych poetów Kościoła greckiego. Niestety, wiadomości o nim historia przekazała nam nader skąpe. Jego krytyczny żywot opracowali bollandyści w Acta Sanctorum.

Roman urodził się w Emessie (dzisiejsze Homs), w Syrii. Zdaje się, że był poganinem, a chrzest przyjął w wieku młodzieńczym. Poświęcił się na służbę Bożą i jako diakon pozostał w Bejrucie przy katedrze Zmartwychwstania Pańskiego. Za panowania cesarza Anastazego I (491-518) przeniósł się do Konstantynopola i osiadł przy kościele Najświętszej Maryi Panny. Tu rozwinął w pełni swój talent poetycki.

Roman napisał ponad 1000 „kontakionów”, czyli hymnów religijnych, liturgicznych, na różne święta. Zachowało się z nich do naszych czasów zaledwie 85, z których jeszcze tylko 60 uznano za bezspornie autorstwa św. Romana. Dlatego to przyznano mu zaszczytny przydomek „Melodos”, czyli Hymnograf. Współczesna krytyka przypisuje mu najpiękniejszy utwór poetycki w greckiej literaturze religijnej napisany ku czci Najświętszej Maryi, zwany Akatystem. Święty pisał również wierszowane kazania.

Roman pożegnał ziemię dla nieba ok. roku 560 za panowania cesarza Justyniana I (527-565). Pochowany został w kościele, przy którym jako diakon przez wiele lat służył Bogu. W synaksariach greckich jest wspominany 1 października.