13 czerwca 1999 r. podczas Mszy świętej odprawianej w Warszawie św. Jan Paweł II dokonał beatyfikacji 108 męczenników, którzy ponieśli śmierć w czasach II wojny światowej. Każda z tych osób wykazała się niezwykłym heroizmem wiary: są w tym gronie biskupi – pasterze, którzy woleli zginąć, aniżeli zostawić swoją owczarnię; siostry i księża ratujący Żydów; teściowa, która oddała swe życie za synową w ciąży; zakonnik, który za posiadanie różańca, a potem odmowę sprofanowania go został zmasakrowany i utopiony w kloace; księża i alumni dzielący się w obozie koncentracyjnym jedyną kromką chleba ze współwięźniami; duchowny, który zginął za to, że nie wydał Gestapo komunistów.

Sprawa beatyfikacji 108 sług Bożych, męczenników za wiarę, ofiar prześladowania Kościoła w Polsce w latach 1939-1945 ze strony nazizmu hitlerowskiego, choć przybrała formę kanonicznego postępowania beatyfikacyjnego dopiero w roku 1992, w rzeczywistości sięga swymi początkami pierwszych lat po zakończeniu II wojny światowej. Sława świętości i męczeństwa licznych osób z grupy 108 sług Bożych, łaski przypisywane ich wstawiennictwu, kierowały uwagę diecezji i rodzin zakonnych na konieczność otworzenia procesów beatyfikacyjnych o męczeństwie.

Krąg osób, wobec których rozpoczęto procesy beatyfikacyjne, w trakcie prac aż pięciokrotnie ulegał zmianom: powiększał się przez kolejne zgłoszenia nowych kandydatów, a jednocześnie był redukowany, gdy okazywało się, że w rozpatrywanych przypadkach nie ma wystarczającego materiału dowodowego na męczeństwo w rozumieniu teologicznym. Ostatecznie, w listopadzie 1998 r., liczba męczenników ukształtowała się jako grono 108 sług Bożych.

Słudzy Boży, przedstawieni przez 18 diecezji, ordynariat polowy i 22 rodziny zakonne, to osoby, których życie i śmierć oddane Bożej sprawie nosiły znamię heroizmu. Pośród nich jest 3 biskupów, 52 kapłanów diecezjalnych, 26 kapłanów zakonnych, 3 kleryków, 7 braci zakonnych, 8 sióstr zakonnych i 9 osób świeckich.

lac. Romanus z Rzymu pochodzący

Bł. Roman Sitko, ksiądz (1880-1942) jeden ze 108 męczenników urodził się 30 marca 1880 r. w Czarnej Sędziszowskiej, w rodzinie chłopskiej Wawrzyńca i Marii z d. Borys. Kształcił się w szkołach ludowych: w Czarnej Sędziszowskiej i Sędziszowie, w Gimnazjum w Rzeszowie (1893-1900) i w Seminarium Duchownym w Tarnowie (1900-1904).

Po ukończeniu formacji seminaryjnej, dnia 29 czerwca 1904 r. przyjął sakrament kapłaństwa. Następnie, przez trzy lata był kapelanem ordynariusza tarnowskiego bp. Leona Wałęgi. Z tą funkcją łączył obowiązki prefekta studiów w Małym Seminarium, notariusza Kurii Diecezjalnej oraz, krótko, zastępcy katechety w I Gimnazjum w Tarnowie. We wrześniu 1907 r. został katechetą gimnazjalnym w Mielcu. Tam zainicjował budowę bursy gimnazjalnej (1908), którą później zarządzał i wspierał własnymi oszczędnościami. Opiekował się tam również drużynami harcerskimi oraz przejściowo pełnił obowiązki dyrektora gimnazjum (1911-1912). W roku 1921 wrócił do Tarnowa, gdzie najpierw przez rok pracował jako katecheta II Gimnazjum i dyrektor Bursy św. Kazimierza, a następnie, w latach 1922 – 1936, był kanclerzem Kurii Diecezjalnej. Odznaczył się jako dobry administrator i inicjator wielu akcji duszpasterskich.

Bł. Roman Sitko
z ołtarza
w kościele w Pustkowie Osiedlu

Dnia 30 września 1936 r. został rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Przeprowadził on wówczas reorganizację studiów seminaryjnych, wydłużając czas ich trwania do sześciu lat. Po wybuchu II wojny światowej, gdy władze okupacyjne zajęły budynek seminaryjny, zorganizował seminarium w Błoniu k. Tarnowa; zatroszczył się też o zabezpieczenie biblioteki seminaryjnej. W dniu 22 maja 1941 r. został aresztowany przez Gestapo. Wraz z nim uwięziono dwóch profesorów i dwudziestu alumnów. Więziony był najpierw w Tarnowie i Krakowie, a następnie, od dnia 27 sierpnia 1942 r. w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Tam otrzymał numer obozowy 61 908. Zginął śmiercią męczeńską w drugim miesiącu pobytu w obozie, dnia 12 października 1942 r.

Przez całe swe życie był bardzo gorliwym i pobożnym kapłanem, co zjednało mu miano „świętego za życia”. Postawa ta najpełniej ujawniła się w czasie jego posługi w seminarium duchownym. Wychowankom dawał stale przykład głębokiej pobożności eucharystycznej i maryjnej. W czasie próby, jaką stało się uwięzienie, wykazał się odwagą i poświęceniem. Wyraziło się to m. in. w ofiarowaniu życia w intencji Seminarium Duchownego i wychowanków. Jego ofiara została zapewne przyjęta, gdyż klerycy zostali uwolnieni, a tarnowskie seminarium cieszy się nieustannie wieloma powołaniami kapłańskimi.

Beatyfikowany przez Jana Pawła II 13 czerwca 1999 r.

gr. onophorbós pasterz owiec

Św. Onufry Wielki, pustelnik żył w Egipcie na przełomie IV i V wieku. Po edukacji w klasztorze w Hermopolis przez ponad 60 lat przebywał samotnie na pustyni w pobliżu Tebaidy. Według podania całym jego okryciem były długie włosy i broda sięgająca do kolan.

Jest patronem mnichów, dorożkarzy, pielgrzymów, tkaczy. Szczególnie czczony w Kościołach Wschodu.

W IKONOGRAFII św. Onufrego przedstawia się z długimi włosami i brodą. Jego atrybutami są: anioł z hostią, czaszka, grota przy źródle, dwa lwy kopiące mu dół, korona, kruk z chlebem w dziobie, krzyż w dłoni; duży, stojący krzyż, łańcuch wokół go opasujący.

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.
łac. imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, żeński odpowiednik imienia Kandyd, oznaczające „jasna, błyszcząca, biała”

Bł. Maria Kandyda Barba urodziła się 16 stycznia 1884 roku w Catanzaro w Kalabrii, na południu Włoch. Była dziesiątym dzieckiem spośród dwanaściorga rodzeństwa. Wychowała się w rodzinie głęboko wierzącej. Opiekowała się rodzeństwem, a dzięki staraniom miejscowych sióstr nauczyła się modlić własnymi słowami. W wieku 9 lat Pan Bóg obdarzył ją darem medytacji. Największą jej radością po przystąpieniu do Pierwszej Komunii świętej było pełne uczestniczenie w Eucharystii, przyjmowanie Chrystusa do serca. Jak tylko mogła, każdego dnia starała się odmawiać cały różaniec. 2 lipca 1899 roku wzięła udział w obłóczynach krewnej. To wydarzenie stało się dla niej ważnym doświadczeniem religijnym, punktem zwrotnym. Wówczas, w piętnastym roku życia, odkryła swoje powołanie do życia zakonnego.

Jednak rodzice na wieść o jej zamiarach stanowczo zaprotestowali. Na przeszkodzie w realizacji powołania stanęły wydarzenia w rodzinie. W roku 1904 umarł jej ojciec, w 1911 roku jej 21-letni brat Paweł. W 1910 r., posłuszna kierownikowi duchowemu, zaczęła pisać swoje Confessione generale (Wyznania ogólne), które kontynuowała do 1918 r. We wrześniu 1910 r. udała się wraz z rodziną na pielgrzymkę do Rzymu i została przyjęta na audiencji przez papieża św. Piusa X. Śmierć matki w czerwcu 1914 r. wydawała się być zagrożeniem jedności rodziny, zatem obecność Marii, jej kobiecej ręki wydawała się konieczna.

Maria czekała cierpliwie prawie dwadzieścia lat na to, aby zobaczyć realizujące się w końcu pragnienie. W czasie tego oczekiwania okazała wielką moc ducha i niezwykłą wierność początkowemu natchnieniu. W tej walce, która trwała aż do momentu wstąpienia do Karmelu w Ragusie, była wspierana przez szczególny kult Eucharystii. Widziała w niej tajemnicę sakramentalnej obecności Boga w świecie, konkretny dowód Jego nieskończonej miłości do człowieka. Wytrwała w powołaniu także dzięki nabożeństwu do Serca Jezusowego, praktyce komunii duchowej i pobożności maryjnej. Maryja stała się dla niej prawdziwym wzorem życia Eucharystią, bo Ona nosiła w swym łonie Syna Bożego, którego ustawicznie rodzi w sercach wierzących.

Ukoronowaniem wierności Marii był dzień 25 września 1919 roku, kiedy to wstąpiła do karmelitanek bosych w Ragusie. Przyjęła imię Maria Kandyda od Eucharystii. W klasztorze długie godziny spędzała na adoracji Najświętszego Sakramentu, zwłaszcza w każdy czwartek między godziną 23 a 24. Wiele czasu poświęcała zgłębianiu duchowości swych świętych poprzedniczek, a zwłaszcza Teresy od Jezusa. W 1924 roku została wybrana na przełożoną klasztoru. Urząd ten pełniła z krótką przerwą do 1947 roku. w Roku Świętym 1933 zaczęła pisać swoje dzieło na temat duchowości eucharystycznej.

Zmarła 12 czerwca 1949 roku w Ragusie, w uroczystość Trójcy Przenajświętszej, po kilku miesiącach cierpień fizycznych. Do grona błogosławionych wprowadził ją św. Jan Paweł II w dniu 21 marca 2004 roku. Papież powiedział o niej wtedy: „Była prawdziwą mistyczką Eucharystii, z której uczyniła ośrodek jednoczący całą jej egzystencję, inspirując się tradycją karmelitańską, a zwłaszcza przykładami św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża. Do tego stopnia zakochała się w Jezusie eucharystycznym, że stale i żarliwie pragnęła być niestrudzoną apostołką Eucharystii. Jestem pewien, że z nieba bł. Maria Kandyda wciąż pomaga Kościołowi, by coraz większym podziwem i miłością otaczał tę największą tajemnicę naszej wiary”.