7 luty

germ. rich władca, hard mocny, trwały

Św. Ryszard, król znany również pod imieniem: Ryszard Pielgrzym, Ryszard ze Szwabii.

Urodził się prawdopodobnie w Southampton. Król Wessexu, choć niektóre źródła podają, że był królem Saksonii. Ojciec św. Willibalda, św. Winebalda i św. Walburgi. Jego żoną była św. Bonna (Wunna).

Nie wiadomo jak długo panował i dlaczego zrezygnował z władzy. Legendy podają, że do rezygnacji nakłoniła go pokora. Wraz z synami wyruszył w pielgrzymkę do Rzymu, ok. 720 roku wylądowali na brzegu Francji. Zatrzymali się na dłużej w Rouen. Ciężko zachorował w drodze i zmarł 7 lutego 722 roku w Lukce. Został pochowany w bazylice p.w. św. Frediana (San Frediano). Wiele cudów miało miejsce przy jego grobie. Relikwie w 1152 roku złożono w ołtarzu poświęconym św. Ryszardowi. Część relikwii została przeniesiona do katedry w bawarskim Eichstaett (złożone później wraz z relikwiami św. Walburgi i św. Willibalda), część do Canterbury, a najmniejsze części przekazano do Bolonii i Volaterrae. Patron Lukki.

W IKONOGRAFII przedstawiany jako pielgrzym w gronostajowym płaszczu, w koronie, czasami siedzący na książkach, w towarzystwie synów – biskupa i opata.

łac. theo (theos) bóg, doros darowany

Św. Teodor był legionistą w armii cesarza Maksymina, który rozpoczął rządy w roku 305. Teodor przebywał wówczas ze swoim garnizonem wojskowym w Amazei, w Poncie. Trwało ostatnie, najdłuższe i najkrwawsze prześladowanie chrześcijan. Wśród dekretów ukazał się także i taki, który nakazywał żołnierzom rzymskim wyznawanie jedynie tradycyjnej, narodowej religii – kultu bóstw rzymskich. Każdy żołnierz miał potwierdzić swą wiarę przez złożenie na ołtarzach pogańskich bóstw ofiary z kadzidła.

Teodor, jako chrześcijanin, stanowczo odmówił. Trybun rzymski dał mu czas do namysłu. Teodor wykorzystał tę okazję i dla podkreślenia, że potępia bałwochwalstwo, podpalił słynną świątynię „matki bogów” Cybeli w Amazei. Został za to natychmiast aresztowany i jako świętokradca poddany najbardziej wyszukanym mękom. Dręczono go głodem, rozciągano na koźle, wreszcie spalono go żywcem w 306 r.

Obecnie relikwie św. Teodora znajdują się w katedrze w Brindisi (we włoskiej Apulii). Przeniesiono je tam z Amazei w VIII w. w czasie prześladowań w cesarstwie wschodnio-rzymskim. Cząstka relikwii znajduje się w Polsce. 9 listopada 1663 r. została uroczyście wprowadzona do kościoła p.w. św. Teodora męczennika w Kociszewie (archidiecezja łódzka).

W IKONOGRAFII męczennik przedstawiany jest jako mężczyzna w sile wielu, w zbroi rzymskiego legionisty. Ma jasnokasztanowe włosy i krótką brodę. Ma krzyż i pikę lub pikę i tarczę.

fr. Colette – pierwotnie zdrobniała forma imienia Nikoleta, powstałego od Nikoli, żeńskiego odpowiednika Mikołaja

Św. Koleta nazywała się Nicolette Boylet a swoje imię zawdzięczała rodzicom, którzy wymodlili ją w podeszłym wieku, za pośrednictwem św. Mikołaja. Była jedyną córką Małgorzaty i Roberta Boylet – cieśli zatrudnionego przy benedyktyńskim opactwie w Corbel. Przyszła na świat 13 stycznia 1381 r, a kiedy rodzice zmarli jej prawnym opiekunem został opat Raoul de Roye, który próbował wydać ją dobrze za mąż. Ona jednak stanowczo odmówiła, ponieważ od dawna marzyła o habicie. Wstąpiła do beginek potem przeniosła się do benedyktynek a wreszcie do klarysek. Nigdzie jednak nie odnalazła swego miejsca więc wyjednała zgodę na zamieszkanie w pustelni, jako rekluza (zamurowana). Po czterech latach życia w całkowitym odosobnieniu, podczas których odkryła swoją misję – czasowo utraciła wtedy słuch i wzrok – w 1406 r. uzyskała zgodę na opuszczenie pustelni i przystąpiła do reformowania zakonu klarysek. Nad rozluźnieniem pierwotnej reguły zakonnej, tak jak ona, ubolewał również franciszkanin o. Henryk de Baume, który został jej spowiednikiem i współpracownikiem. Pragnęła uczynić z klasztoru w Corbel centrum swojej reformy, ale kiedy się to nie powiodło w Baume-de-Frontanay, posiadłości należącej do brata o. Henryka, założyła nową wspólnotę zakonną.

Jej dziełu błogosławił Benedykt XIII a ona – jako przełożona generalna koletek – podróżowała po Francji, Sabaudii i Niemczech, reformując istniejące klasztory i zakładając nowe. Zmarła w 1477 r w Gandawie, a kanonizowano ją w 1807 r.

W Krakowie istnieje do dzisiaj ulica Koletanek, której nazwa upamiętnia istnienie dawnego klasztoru duchowych córek św. Kolety. Był to odłam klarysek, wspólnoty kontemplacyjnej, założonej w 1211 r przez św. Klarę, z inspiracji samego św.Franciszka z Asyżu.

łac. clara sławna
germ. hlud sławny, głośny; wig walka, bitwa, wojna

Bł. Klara Ludwika Szczęsna urodziła się 18 lipca 1863 roku w Cieszkach w rodzinie Antoniego i Franciszki z domu Skorupskiej, którzy utrzymywali się z pracy najemnej. Jej matka zmarła gdy Ludwika miała dwanaście lat. Ojciec ożenił się wówczas z osiemnastoletnią Antoniną Więckowską. Nakłaniał także Ludwikę do zamążpójścia. Ta jednak w wieku 17 lat uciekła z domu, ponieważ już wówczas postanowiła oddać się na służbę Bogu. Zamieszkała w Mławie, gdzie prawdopodobnie utrzymywała się pracując jako krawcowa.

W 1885 roku Ludwika uczestniczyła w rekolekcjach w Zakroczymiu prowadzonych przez o. Honorata Koźmińskiego. Przedstawiła mu swoje pragnienie życia zakonnego. 8 grudnia 1886 r. Ludwika rozpoczęła nowicjat w Warszawie w Zgromadzeniu Sług Jezusa. Po trzech latach, 8 grudnia 1889 przyjęła pierwsze śluby zakonne, przyjmując imię zakonne Honorata. Zostały jej powierzone obowiązki przełożonej w nowej placówce w Lublinie, gdzie prowadzono pracownię krawiecką. z powodu rewizji domu przez żandarmów siostra Honorata dla bezpieczeństwa musiała opuścić tą placówkę.

W tym czasie ks. Józef Sebastian Pelczar zaprosił zgromadzenie do Krakowa. Chciał powierzyć siostrom prowadzenie przytuliska dla służących. Funkcja ochmistrzyni przytuliska na ul. Mikołajskiej w Krakowie przypadła s. Honoracie Ludwice Szczęsnej. Ze względu na odmienne realia panujące pod zaborem austriackim oraz nowe potrzeby pracy na rzecz bliźniego, doszło do podziału i powołania odrębnego Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Nastąpiło to w 1894 roku. Założycielem był ks. Pelczar, a Ludwika, która przyjęła imię Klara, pierwszą przełożoną. Misją nowego zgromadzenia stało się szerzenie kultu Serca Pana Jezusa.

W dniu 2 lipca 1895 roku s. Klara złożyła śluby wieczyste oraz poświęcono kamień węgielny pod budowę nowego domu przy ul. Garncarskiej. w 1907 roku matkę Klarę Szczęsną wybrano na przełożoną generalną Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Ostateczne zatwierdzenie zgromadzenia przez Stolice Apostolską nastąpiło 19 marca 1912 roku. Do początkowej opieki nad służącymi, robotnicami i chorymi przebywającymi w domach, doszła praca w szpitalach, prowadzenie ochronek i szkół, kursów kroju i szycia oraz katechizacja. Matka Klara przełożoną Zgromadzenia była przez 22 lata. Zmarła 7 lutego 1916 o godz. 12.00 w wieku 53 lat w wyniku choroby nowotworowej płuc. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim. Proces beatyfikacyjny matki Klary rozpoczęto w 1994 roku. Beatyfikacja odbyła się w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie w dniu 27 września 2015 roku. Jej relikwie spoczywają w bocznej kaplicy zakonnego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa sióstr sercanek w Krakowie.

łac. pius pobożny, uczciwy, oddany Bogu

Bł. Pius IX (Giovanni Maria Mastai Ferretti) urodził się 13 maja 1792 r. w Senigallia w Marchii Ankońskiej w rodzinie hrabiowskiej. W 1819 r. otrzymał święcenia kapłańskie. 23 grudnia 1830 r. otrzymał godność kardynała in petto. Po śmierci Grzegorza XVI zebrało się konklawe, wybrany na papieża i koronowany przyjął imię Pius IX. Pius IX ogłosił powszechną amnestię dla więźniów politycznych, utworzył Radę Ministrów i milicję obywatelską, przywrócił ustrój gminny w Rzymie i utworzył Radę Państwową.

Pius IX ogłosił konstytucję, tzw. Statut Fundamentalny dla Rządów Doczesnych w Państwach Świętego Kościoła. W okresie Wiosny Ludów 1848r. papież musiał w przebraniu mnicha uciekać do Gaety. 9 lutego 1849 r. proklamowano Republikę Rzymską, pozbawiając papieża władzy świeckiej. Pozostawiono papieżowi jedynie prawo pełnienia funkcji religijnych. Pius IX oficjalnie zaprotestował przeciw utworzeniu Republiki Rzymskiej. Wszystkie posiadłości papieża zostały włączone do powstałego w 1860 r. Królestwa Włoch. Władza Piusa IX obejmowała tylko Rzym i najbliższą okolicę. Papież był chroniony przez francuski garnizon. Rząd włoski ogłosił papieża osobą suwerenną i nietykalną; ustalił dla niego rentę, dotację i przyznał mu pałac w Watykanie i na Lateranie oraz willę w Castel Gandolfo wraz z przyległościami. Pius IX pozostał w Watykanie i uznał się za więźnia.

8 grudnia 1854 r. papież Pius IX ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. W 1856r. ustanowił święto Najświętszego Serca Jezusa. Za pontyfikatu Piusa IX w 1848 r. założone zostało Zgromadzenie Misjonarzy Ducha Świętego Ducharze, Saletyni w 1852 r. 18 grudnia 1859 r. w Turynie powstał zakon Salezjanów założony przez Jana Bosko (1815 – 1888) i zgromadzenie żeńskie założone 5 sierpnia 1872 r. w 1867 r. powstał Instytut Misji Afrykańskich i Towarzystwo Bożego Słowa werbiści w 1875 r. Klaretyni założeni w 1849 r. do Polski przybyli w 1932 r. W 1868 r. powstało Zgromadzenie Córek Bożej Miłości, Franciszkanki Misjonarki powstały w 1877 r. w 1854 r. Zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej, w 1875r. Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu – Nazaretanki, w 1857 r. rozpoczęło działalność Zgromadzenie Sióstr Opaczności Bożej i w 1866 r. Służebniczki Dębickie, Starowiejskie, Śląskie, Pleszewskie w 1861r. Zgromadzenie Sióstr Świętej Jadwigi od Niepokalanej Dziewicy Bogurodzicy Maryi – Jadwiżanki powstały w 1859 r.

Pius IX w 1869r. zwołał Sobór Watykański I – XX Sobór Powszechny i ogłosił, dogmat o nieomylności papieża przemawiającego w imieniu Kościoła ex cathedra. 18 lipca 1870 r. papież odroczył obrady soboru na czas nieokreślony. 16 czerwca 1875 r. Pius IX oddał świat w opiekę Najświętszemu Sercu Jezusa. 25 marca 1848 r. przyjął na audiencji Adama Mickiewicza. 24 czerwca 1853 r. kanonizował Andrzeja Bobolę, a w 1867 r. arcybiskupa Józefa Kuncewicza. Papież podarował korony dla obrazu Matki Bożej w Berdyczowie. Pius IX we wrześniu 1863 r. zarządził modlitwy za naród polski, mówiąc o posłannictwie narodu. W 1866 r. powstało Kolegium Polskie w Rzymie. Pontyfikat Piusa IX był najdłuższym w dziejach Kościoła.

Pius IX zmarł w Rzymie i został pochowany w bazylice św. Piotra 31 lipca 1881 r. zwłoki Piusa IX przeniesiono do bazyliki S. Lorenzo fuori le Mura.

W roku 2000 papież Jan Paweł II ogłosił Piusa IX Błogosławionym.