Imieniny: Joanny Weroniki Andrzeja Józefa Mariusza Eutychiusza Jana Gilberta

Św. Joanna de Valois, księżna

Św. Joanna de Valois, księżna

żeńska forma imienia Jan hebr. Johhanan „Bóg jest łaskawy”

Św. Joanna de Valois, księżna, córka Ludwika XI, króla Francji, i Charlotty Sabaudzkiej. Jako 12-letnią dziewczynkę, ze względów dynastycznych i politycznych, wydano za mąż za Ludwika, księcia Orleanu. Małżeństwo nie było udane. Kiedy Ludwik otrzymał koronę francuską, przeprowadził kanoniczne unieważnienie małżeństwa. Joanna pozbawiona tytułu królewskiego otrzymała księstwo Berry. Administrowała nim sprawiedliwie i mądrze. Otaczała troską chorych, upośledzonych, opuszczonych.

Księżna była człowiekiem modlitwy i wyrzeczenia. Założyła zakon klauzurowy annuncjatek, których celem było naśladowanie cnót Najświętszej Maryi Panny Zmarła 4 lutego 1505 roku, mając 41 lat.

Św. Katarzyna Ricci, dziewica, zakonnica

gr. katharos czysty, bez skazy, prawy

Św. Katarzyna Ricci, dziewica, zakonnica

Św. Katarzyna Ricci, dziewica, zakonnica urodziła się 23 kwietnia 1522 roku we Florencji. Ojciec był naczelnikiem republiki florenckiej. Kiedy miała 5 lat, po śmierci matki, została umieszczona na wychowanie w klasztorze benedyktynek, gdzie opatką była jej ciotka. Mając kilkanaście lat, wstępuje do klasztoru dominikanek w Prato. w kilka lat później zostaje przeoryszą. Wielka mistyczka i stygmatyczka. Przeżywała w sposób wyjątkowy mękę Chrystusa. Swój apostolat spełniała za pomocą listów kierowanych do ważnych osobistości życia kościelnego i świeckiego. Zostawiła po sobie pisma ascetyczne, utwory poetyckie, korespondencję. Zmarła 2 lutego 1590 roku.

Po wielu przerwach i opóźnieniach w procesie beatyfikacyjnym, do grona błogosławionych wprowadził ją papież Klemens XII w 1732 r.; w 1746 r. papież Benedykt XIV zaliczył ją do grona świętych. Jej relikwie spoczywają w klasztorze w Prato. Jest patronką Prato, wytwórców fajek, handlarzy wyrobów tytoniowych i osób chorych.

Św. Weronika

Św. Weronika

gr. Berenike przynosząca zwycięstwo; w wiekach średnich imię to tłumaczono jako iere eikon „święte oblicze” i łączono z podaniem o chuście Weroniki.

Św. Weronika (+ i w.) niewiasta jerozolimska towarzysząc Jezusowi niosącemu krzyż na Górę Kalwarię, wytarła Mu chustą twarz. Jak przekazuje tradycja, otrzymała w zamian odbity na płótnie obraz Jego oblicza: „Vera icon” ”Prawdziwy wizerunek”.

Jest uważana za patronkę księżowskich gospodyń, praczek, tkaczy lnu, handlarzy lnem, bieliźniarek, szwaczek, portrecistów, rzeźbiarzy i fotografów; patronkę dobrej śmierci; wzywa się ją także w przypadkach ciężkiego poranienia i krwotoków.

W IKONOGRAFII przedstawiana jest z odbitym wizerunkiem twarzy Chrystusa; na głowie ma czepiec lub welon.

Św. Maria de Mattias, dziewica

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Św. Maria de Mattias, dziewica

Maria de Mattias urodziła się 4 lutego 1805 r. w Vallecorsa (Włochy), na pograniczu Państwa Kościelnego, w zamożnej i głęboko religijnej rodzinie.

Głębsze zainteresowanie religią i życiem duchowym zrodziło się w niej w 1822 r. pod wpływem misji ludowych głoszonych przez św. Kaspra Del Bufalo, wielkiego krzewiciela kultu Najświętszej Krwi Jezusa. Maria stała się poniekąd spadkobierczynią jego przesłania i kontynuatorką jego dzieła. Mając zaledwie 29 lat, za radą swego kierownika duchowego ks. Giovanniego Merliniego założyła w Acuto, niedaleko Rzymu, Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa.

Z czasem stała się wielką i znaną kaznodziejką, cenioną przez dzieci i dorosłych, ludzi prostych i wykształconych. Niestrudzenie szerzyła kult Najświętszej Krwi, głosiła miłosierdzie i zabiegała o pokój i jedność między ludźmi. Nowe zgromadzenie rozwijało się bardzo szybko. Dzięki swej charyzmatycznej osobowości Maria założyła niemal 70 placówek we Włoszech, w Anglii i Niemczech.

Beatyfikował ją papież Pius XII 1 października 1950 r., a kanonizował św. Jan Paweł II w Rzymie 18 maja 2003 r.

Św. Józef z Leonissy, prezbiter

hebr. jasaf przydać; Joseph lub Jehoseph „niech Bóg pomnoży”

Św. Józef z Leonissy, prezbiter

Eufrazjusz Desideri urodził się w Leonissie w Umbrii we Włoszech około 1556 r. jako trzecie z ośmiorga dzieci. Już w młodym wieku był bardzo pobożny; miał zwyczaj wznosić niewielkie ołtarze i modlić się przed nimi, zachęcając do tego samego swoich kolegów. Jego rodzice zmarli, kiedy Eufrazjusz miał 12 lat, a wychowaniem i wykształceniem chłopca zajął się jego stryj, Battista Desideri, nauczyciel z Viterbo. Planował on dla swego wychowanka ślub z zamożną kobietą, ale Eufrazjusz poczuł powołanie do życia zakonnego. Niepokój w związku z odkrywanym powołaniem i troska, by nie urazić stryja, sprawiły, że chłopak zachorował. Wrócił do Leonissy, by tam się kurować. Spotkał tam grupę kapucynów, którzy wywarli na nim wielkie wrażenie. Zwierzył się więc stryjowi ze swego zamiaru przyłączenia się do nich; ten jednak nalegał na ukończenie studiów. Eufrazjusz zgodził się i udał się do Spoleto, utrzymując jednak ciągły kontakt z zakonnikami.

W wieku 18 lat, 8 stycznia 1573 r., Eufrazjusz wstąpił do kapucynów, przyjmując imię Józef. Podejmował liczne trzydniowe posty, spał na gołych deskach. 24 września 1580 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Głosił Ewangelię w Umbrii, Lazio i Abruzji. Pewnego razu nawrócił grupę 50 bandytów, którzy potem wspólnie przychodzili słuchać jego wielkopostnych kazań.

Decyzją przełożonego generalnego kapucynów Józef został w 1587 r. wysłany do Konstantynopola, by tam służyć czterem tysiącom chrześcijan uprowadzonych do niewoli na galerach. Zamieszkał wraz z towarzyszami w opuszczonym klasztorze benedyktyńskim. Ubóstwo, w jakim żyli bracia, przyciągało wielu Turków, którzy chcieli poznać nowych misjonarzy.

Józef codziennie wychodził do miasta, by głosić Ewangelię. Wielokrotnie chciał zająć miejsce któregoś z niewolników, zamęczanego pracą na śmierć, ale władze nigdy nie wyraziły na to zgody. Jego obecność przeszkadzała w spokojnym życiu; wtrącono go więc na miesiąc do więzienia. Uwolnienie zawdzięczał wstawiennictwu pewnego dostojnika. W swoim zapale zapragnął dostać się do pałacu, by zanieść Ewangelię także sułtanowi. Chciał go prosić o dekret gwarantujący wolność religijną. Został jednak aresztowany i skazany na śmierć za wkroczenie na teren własności królewskiej. Przez trzy dni wisiał nad duszącym ogniem, utrzymywany przez dwa haki wbite w jego prawą rękę i stopę. Został jednak cudownie uwolniony przez anioła.

Jesienią 1589 r. postanowił powrócić do Rzymu. Zabrał ze sobą greckiego arcybiskupa, który odłączył się od Kościoła, a po przybyciu do Rzymu podjął decyzję o powrocie do jedności z Kościołem. Józef podjął dzieło misji w swojej ojczyźnie, głosząc kazania czasem po sześć razy dziennie. Zakładał szpitale, schroniska dla bezdomnych i banki żywności. W 1599 r., na rok przed wielkim jubileuszem, podjął całoroczny post jako przygotowanie do uzyskania odpustu. W 1600 r. głosił wielkopostne kazania w Otricoli, przez które przechodziły rzesze pielgrzymów zmierzających do Rzymu. Wielu z nich było bardzo ubogich; Józef dzielił się z nimi pożywieniem, prał ich ubrania i obcinał im włosy. W Todi uprawiał samodzielnie ogród, którego owoce służyły biednym.

Współcześni mu zapisali, że wiele nocnych godzin spędzał na adoracji Najświętszego Sakramentu. Był obdarzony licznymi charyzmatami: darem kontemplacji, poznania ludzkich sumień, przepowiadania przyszłości i czynienia cudów. Przepowiedział również dzień swojej śmierci.

Zmarł w klasztorze w Amatrice w Umbrii 4 lutego 1612 r. z powodu raka i problemów, które wystąpiły po próbie operacji. 18 października 1639 r., w czasie trzęsienia ziemi w Umbrii, mieszkańcy Leonissy wykradli jego ciało. Odtąd relikwie odbierają cześć w sanktuarium jego imienia w rodzinnym mieście. Beatyfikował go Klemens XII 22 czerwca 1737 r., dziewięć lat później, 29 czerwca 1746 r., został ogłoszony świętym przez Benedykta XIV. Papież Pius XII ustanowił go patronem misji w Turcji.

W IKONOGRAFII  jest często przedstawiany razem ze św. Fidelisem z Sigmaringen, który został kanonizowany tego samego dnia.

Inni patroni dnia

Św. Awentyna kpł. († ok. 537)
Św. Eustachego m. († III w.)
Św. Fileasza bpa m. († 306)
Św. Gilberta kpł. zk. († 1190)
Św. Izydora kpł. († 449)
Św. Jana de Britto zk. m. w Indiach († 1693)

℗ Św. Joanna de Valois, księżna ℗ Św. Katarzyna Ricci, dziewica, zakonnica ℗ Św. Weronika ℗ Św. Maria de Mattias, dziewica
℗ Św. Józef z Leonissy, prezbiter