25 sierpień

germ. hlud sławny, głośny; wig walka, bitwa, wojna

Św. Ludwik IX, król (1214-1270). Był synem Ludwika VIII i Blanki Kastylijskiej. Mając 12 lat wstąpił na tron. Przez pewien czas sprawowała w jego imieniu rządy regencyjne królowa matka. W 1230 roku ożenił się z Małgorzatą, córką hrabiego Prowansji. Ludwik był wybitną osobowością. Wzorowy mąż i opiekun licznej rodziny Jako polityk zręczny i rozważny Francję doprowadził do rozkwitu. Powołał parlament. Zreformował administrację, sądownictwo oraz system monetarny Zakazał wojen prywatnych i pojedynków oraz lichwy. Odegrał poważną rolę w fundacji Sorbony Był mecenasem sztuki, co najbardziej upamiętnia sławna kaplica Sainte-Chapelle w Paryżu. Popierał i ufundował wiele instytucji charytatywnych. Sam opatrywał chorych i niejednokrotnie gościł ubogich u swego stołu. Żył skromnie, prowadząc życie religijne, pełne surowej ascezy, czym ściągnął na siebie zarzut, że jest „królem mnichów”. Ludwik brał dwukrotnie udział w wyprawach krzyżowych. Podczas siódmej wyprawy w latach 1248-1254 przez Cypr dotarł do Egiptu. W trakcie jednej z walk dostał się do niewoli. Po złożeniu okupu przebywał w Palestynie, gdzie prowadził układy w sprawie państwa krzyżowców. W 1270 roku podjął na nowo wyprawę krzyżową. Podczas niej zmarł na tyfus u bram Tunisu 25 sierpnia 1270 roku.
Kanonizowany przez Bonifacego VIII (1297).
Jest patronem kilku żeńskich zgromadzeń zakonnych noszących jego imię; drukarzy fryzjerów, hafciarek, introligatorów, kamieniarzy krawców, piekarzy pielgrzymów, niewidomych, rybaków, tkaczy, uczonych.

W IKONOGRAFII św. Ludwik przedstawiany jest w stroju królewskim z koroną na głowie.
Jego atrybutami są m. in.: gwóźdź, korona cierniowa, korona cierniowa i wokół gwoździe, lilia, trzy lilie na tarczy miecz, obrączka, sokół, wieniec laurowy.

hebr. jasaf przydać; Joseph lub Jehoseph „niech Bóg pomnoży”

Św. Józef Kalasanty, kapłan (1556-1648). Urodził się w rodzinie szlacheckiej, w Paralta de la Sal na terenie Aragonii (Hiszpania). Po studiach teologicznych przyjął święcenia kapłańskie (1583), następnie podjął pracę duszpasterską oraz w administracji kościelnej. W kilka lat później towarzyszył kardynałowi Markowi Colonnie w podróży do Rzymu. W Wiecznym Mieście uderzyła go wielkomiejska nędza, a zwłaszcza zaniedbane bezdomne dzieci. Z myślą o nich otworzył na Zatybrzu pierwszą powszechną, bezpłatną szkolę w Europie (1597). Chcąc kontynuować tę pracę oraz tworzyć nowe placówki, założył razem ze współpracownikami zgromadzenie Kleryków Regularnych dla Chrześcijańskich Szkół – zwane pijarami. Otrzymawszy aprobatę Piusa V (1617), zaczęto ono rozwijać się w Italii, na Morawach, w Czechach i  w Polsce. W 1621 roku Józef został generałem zgromadzenia. Jego następne lata wypełniły cierpienia fizyczne i duchowe. Przyjmował je cierpliwie i pokornie. Pozostawił po sobie około 5000 listów, będących bogatym źródłem wiedzy o Świętym i jego dziele. Jego relikwie znajdują się w kościele św. Pantaleona w Rzymie.
Beatyfikowany przez Benedykta XIV (1748). Kanonizował go Klemens XIII w 1767 roku. Jest patronem pijarów oraz szkół katolickich.

W IKONOGRAFII Święty przedstawiany jest w habicie zgromadzenia.
Jego atrybutami są: lilia, księga, mitra i kapelusz kardynalski jako znak odmówionych godności, pióro pisarskie.