21 listopad

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

W dawnych czasach istniał wśród Żydów zwyczaj religijny polegający na tym, że dzieci nawet jeszcze nie narodzone ofiarowywano służbie Bożej. Dziecko, zanim ukończyło piąty rok życia, zabierano do świątyni w Jerozolimie i oddawano kapłanowi, który ofiarowywał je Panu; czasami dziecko pozostawało w świątyni dłużej, wychowywało się tam, uczyło służby dla sanktuarium: pomagało wykonywać szaty liturgiczne, asystowało przy nabożeństwach. Tradycja mówi nam, że Najświętsza Panna została ofiarowana Bogu przez swoich rodziców, św. Joachima i św. Annę, w świątyni, kiedy miała trzy lata. Zdarzenie to Kościół upamiętnia świętem Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny. W niektórych wspólnotach religijnych święto to jest obchodzone szczególnie uroczyście. Od VI wieku święto to obchodzono w Jerozolimie. Na Zachodzie od czasów wypraw krzyżowych. Potwierdzone przez Sykstusa V (1585-1590) i Klemensa VIII (1592-1605).

„Śpiewaj Maryi każdego dnia, codziennie, śpiewaj, duszo moja, należne Jej pieśni. Sercem wypełnionym prawdziwą czcią oddaj cześć świętom Jej i Jej czynom. Zagub się w pełnej zdumienia kontemplacji, uznaj Jej majestat i wielkość. Wzywaj Ją jako Matkę, wzywaj jako Dziewicę, Matkę szczęśliwą, Dziewicę błogosławioną”.

Dlaczego powtarzamy dziś słowa św. Bernarda z Cluny? Bo chcemy jak Maryja ofiarować się Bogu, mówiąc swe „tak” na wszystko, co Jego Opatrzność wpisała w nasze życie.

gr. uśmiechnięty

Św. Gelazy, papież – święty – uśmiechnięty… – śpiewają dzieci z zespołu „Arka Noego”, także o wspominanym dzisiaj przez Kościół – nomen omen – Gelazym I. Jego imię, brzmiące obecnie nieco ekscentrycznie, wywodzi się z języka greckiego, a oznacza człowieka uśmiechniętego. Nie wiadomo, czy miał rzeczywiście pogodne usposobienie, ale jest pewne, że był człowiekiem wielkiego miłosierdzia. Przeszedł jednak do historii jako autor modelowej regulacji stosunków pomiędzy władzą duchowną a świecką, czyli zasady rozdziału Kościoła od państwa. Od jego imienia zasada owa nazywana jest w dziejopisarstwie „równowagą gelazjańską”. Tak, tak, zasada ta pochodzi z V w. po Chrystusie.

Był Afrykaninem, ale Rzymianinem z urodzenia; prawdopodobnie jego rodzina była w gronie kolonizatorów Czarnego Lądu. Po święceniach, jako młody kapłan, został zatrudniony na dworze papieskim, a potem papież Symplicjusz (468-483) uczynił z niego swojego sekretarza. Z kolei Feliks II (483-492) wyniósł go do godności osobistego doradcy, a po jego śmierci sam Gelazy zasiadł na tronie papieskim. Jego pontyfikat miał trwać zaledwie cztery lata, osiem miesięcy i trzy tygodnie, ale i tak został on uznany za jednego z najwybitniejszych papieży V wieku.

Przyszło mu bronić prymatu papiestwa przed rozmaitymi zagrożeniami: wpływami herezji ariańskiej, pelagiańskiej, manichejskiej i odradzaniem się kultów pogańskich, a także schizmą Akacjusza – patriarchy Konstantynopola, oraz próbą podporządkowania przez Bizancjum papiestwa cesarstwu i rozluźnieniem dyscypliny kościelnej. o dziwo, zdołał zapanować nad wszystkim, zaprowadził w Kościele zmiany prawodawstwa – stąd mówi się o „galezjańskim renesansie” – zwołał w Rzymie dwa synody w sprawach kościelnych i napisał wiele wspaniałych listów. Zmarł w 496 r., a spoczywa w bazylice św. Piotra.