Życie pisane niepokojem

Ks. Krzysztof Pawlina

W powietrzu czuć zbliżającą się wiosnę. Na polach resztki śniegu i roztapiający się lód na polnych drogach. Zboże zasiane jesienią nieśmiało zerka w stronę słońca. Przedwiośnie – nadchodzi nadzieja. Jeszcze kilka tygodni temu te zielone źdźbła były przykryte grubą warstwą śniegu. Mróz ścisnął ziemię. Wszystko zamarło. Tak się wydawało. Gdy słońce uniosło się wyżej, pozory ustąpiły prawdzie. Nic nie umarło, tylko spało. Po zimie przychodzi wiosna.

Podobnie zdarza się w życiu codziennym. Przykre słowa, pomówienia, kpina zamrażają naszą wrażliwość. Zima dla duszy. Wydaje się, że wymrozi piękno i dobro pielęgnowane przez lata. I czasem tak się dzieje. A na dodatek wiatr obojętności i podmuch szyderstwa wyniszczają nadzieję. Co myślały źdźbła zboża skryte pod powłoką śniegu? Jak się czuły w tej mroźnej temperaturze? Nie wiem. Widzę jednak, że przeżyły. Co więcej – reagują na słońce. Unoszą nieśmiało swoje przechowane życie.

Nie dać się zamrozić podłości naszych bliźnich – to sztuka przetrwania, zachowania tego, co w środku szlachetne. Zaświeci słońce, ogrzeje to, co zachowane, i wleje siłę do życia. Przetrwać zimę z nadzieją na wiosenne słońce. Za kilka tygodni te nieśmiałe źdźbła zboża zaszumią. Wiatr będzie wygrywał na nich romantyczne melodie, a one będą rosły. Będą rosły do żniwa, by dać życie, ziarno. Natura może być dla nas nauczycielem przetrwania, zachowania nadziei, umocnieniem sensu trwania.

Zastanawiamy się często, dlaczego bliźni bywają dla nas tacy źli, wyniszczający, dlaczego fundują nam zimę dla duszy? Sołżenicyn po kilku latach łagrów wyznał, że dopiero na zgniłej więziennej słomie zrozumiał, iż linia oddzielająca zło od dobra przecina każde ludzkie serce. Nawet w sercu omotanym przez zło linia ta odgradza maleńki przyczółek dobra. I nawet w najlepszym sercu nie- wykorzenione zło zachowuje swój kącik. Co możemy zrobić, aby to dobro wydobyć z siebie albo z drugiego człowieka? Co jest naszym słońcem, światłem, wiosną? Może zaufanie?

Zaufanie to wielki dar, to wyciągnięcie ręki, danie kolejnej szansy. Niełatwo jest zaufać. Ludzie skrzywdzeni zamykają się w skorupie nieufności, do której długo trzeba się dobijać. Można się zniechęcić. Im surowsza była zima, im grubsza warstwa lodu i śniegu, tym dłużej promienie słońca muszą szukać ocalałych ziaren. Ludzie, którym zaufamy, nie staną się od razu aniołami. Upadną jeszcze wiele razy. Wszak i wiosną przychodzą przymrozki, które potrafią zniszczyć młode życie i zniechęcić do dalszej miłości. A miłość musi być cierpliwa, sprawiedliwa, nieustępliwa niczym wiosenne słońce.

Katarzyna Jamróz w tómiku poezji Nieprzemyślenia pisze: „Kiedy mówisz, że mnie kochasz, nie podnoś słów. Tak łatwo ci się mylą – wyznanie z rozkazem”.

Nigdy do końca nie wiemy, co się kryje pod śniegiem ludzkiego serca: dobre czy złe nasiona. Nawet Bóg nie uczynił nas niewolnikami, ale ludźmi wolnymi. Dobro i zło to nasiona ludzkiej wolności. Słońce Boga świeci zawsze cierpliwie i miłosiernie. Przyjdzie wiosna, jeśli pozwolimy mu dotknąć naszego serca.