11 styczeń

łac. Honorata czczona, szanowana

Św. Honorata, dziewica, urodziła się w Pawii. Jako młoda dziewczyna poświęciła się Bogu. Gdy w roku 476 Odoaker, król Gotów, złupił miasto, znalazła się wśród branek. Wraz z innymi jeńcami wykupił ją św. Epifaniusz, biskup, jej brat. Życie Honoraty pełne było modlitwy, miłosierdzia i oddania ludziom, którzy darzyli ją powszechnie czcią. Zmarła około 500 roku.

W IKONOGRAFII św. Honorata ubrana jest w tunikę. Trzyma księgę.

aram. toma bliźniak; hebr. t’om; gr. Thomas

Św. Tomasz z Cori urodził się 4 czerwca 1655 r. w Cori, w pobliżu Latiny we Włoszech. Tego samego dnia otrzymał chrzest oraz imiona Franciszek Antoni. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem sakrament bierzmowania przyjął w wieku 3 lat. Już jako dziecko wyróżniał się pobożnością. Codziennie rano uczestniczył we Mszy św. w parafialnym sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Po śmierci rodziców 14-letni Franciszek Antoni musiał przerwać naukę i zacząć pracować, aby utrzymać siebie i dwie siostry. Gdy siostry dorosły i założyły swoje rodziny, sługa Boży wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych 7 lutego 1677 r. w Orvieto i przyjął imię Tomasz. w 1678 r. rozpoczął w Viterbo studia filozoficzne i teologiczne, a następnie kontynuował je w Velletri. Tam też w 1683 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce został przeniesiony do domu zakonnego w Orvieto, gdzie pełnił funkcję zastępcy mistrza nowicjatu.

25 kwietnia 1684 r. przybył do franciszkańskiego klasztoru w Bellegrze. Po dwóch latach został furtianem. Przyjmował wszystkich z radością i w duchu służby. w 1703 r. przełożeni wysłali go do nowego klasztoru franciszkańskiego w Palombarze, gdzie także pełnił obowiązki furtiana. w życiu zakonnym był wymagający wobec siebie i współbraci. Przestrzegał skrupulatnie dyscypliny zakonnej, żył ubogo, a przede wszystkim dużo i gorliwie się modlił. Słynął z dobroci i łagodności. w krótkim czasie stał się wzorem nie tylko dla wiernych w diecezji Subiaco, pośród których niestrudzenie wypełniał posługę duszpasterską, ale także dla swoich współbraci oraz innych kapłanów. Jako znawca życia zakonnego przyczynił się do opracowania zaostrzonej reguły klasztorów franciszkańskich, która została zatwierdzona 11 stycznia 1706 r.

Po sześciu latach opuścił Palombarę i powrócił do klasztoru w Bellegrze, gdzie prowadził pracę duszpasterską. Posiadał zdolności kaznodziejskie: jego kazania były proste, jasne i zrozumiałe dla wszystkich. Wielką wagę przywiązywał również do sakramentu pokuty. Całe godziny spędzał w konfesjonale, spowiadając ludzi, których pragnął prowadzić drogą uświęcenia. Opiekował się chorymi i ubogimi w swojej parafii, często ich odwiedzał. Centrum jego życia duchowego stanowił Jezus Chrystus i Jego Matka. Były to — jak pisał — «dwie jego najsłodsze miłości». «Cały jestem wasz — powtarzał — nie zatrzymuję nic dla siebie».

Zmarł 11 stycznia 1729 r. Cztery lata po śmierci Tomasza z Cori rozpoczął się proces beatyfikacyjny, a 1 sierpnia 1778 r. został ogłoszony dekret o heroiczności cnót sługi Bożego. 3 września 1786 r. papież Pius VI wyniósł go do chwały ołtarzy. Kanonizował go Jan Paweł II 21.11.1999 r.

grec. „dany od Boga”

Teodozy urodził się ok. roku 424 w Mogariassos, w Małej Azji, w Kapadocji (obecna Turcja). Po św. Bazylim, św. Grzegorzu z Nazjanzu i św. Grzegorzu z Nyssy to już kolejny Święty, który pochodził z Kapadocji, gdzie kiedyś Kościół był w stanie swego najpełniejszego rozwoju.

Tęskniąc za życiem bogobojnym, Teodozy opuścił rodzinne strony i udał się w podróż do Syrii, gdzie spotkał się ze św. Symeonem Słupnikiem. Nawiedził też w Ziemi Świętej miejsca uświęcone działalnością i męką Chrystusa. Osiadł tam jako pustelnik w jaskini położonej na szlaku z Jerozolimy do Betlejem. Niedługo zaczęli gromadzić się przy nim uczniowie. Mnisi zaadoptowali na swoje mieszkania okoliczne pieczary skalne. Święty wystawił w pobliżu nich domy dla pielgrzymów oraz warsztaty, by mnisi mieli zajęcie. Tak powstało miasteczko mnichów. Z czasem Teodozy miał tak wielu uczniów, że musiał wystawić oddzielne pawilony dla pielgrzymów o różnych narodowościach: Palestyńczyków, Greków, Syryjczyków, Ormian. W roku 494 patriarcha Jerozolimy, Salustiusz, powierzył Teodozemu (Teodozjuszowi) opiekę nad wszystkimi eremami Ziemi Świętej. Nad pustelnikami Palestyny powierzył zaś pieczę św. Sabie. Obaj święci żyli ze sobą w wielkiej przyjaźni.

W owym czasie wybuchła herezja monofizytów, którzy twierdzili, że Pan Jezus miał tylko jedną naturę, Boską, nie posiadał natomiast, jak to głosi Kościół, oddzielnej natury ludzkiej. Sobór powszechny, zwołany przez papieża św. Leona I Wielkiego do Chalcedonu w 451 roku, potępił błędy monofizytów. Ci mieli jednak potężnego sprzymierzeńca w cesarzu Anastazym, który rozpoczął prześladowanie wyznawców prawowiernej wiary. Ofiarą prześladowań padł także ówczesny patriarcha Konstantynopola, Eliasz. Cesarz chciał dla nowej herezji pozyskać klasztory palestyńskie, licząc się z ich liczbą i znaczeniem. Przeciwstawił się temu jednak stanowczo Teodozy. Jako już 90-letni starzec osobiście obchodził wszystkie klasztory, by przestrzec je przed herezją i zachęcić do wierności orzeczeniom soboru. Cesarz skazał go za to na wygnanie. Po śmierci cesarza Teodozy powrócił jednak do swoich synów duchownych. Zmarł w wieku 105 lat.

Jego ciało pochowano ze czcią w grocie Trzech Króli, gdzie według podania Święta Rodzina miała przyjąć Magów. Arabowie do dziś nazywają to miejsce Deir Dosi, czyli „Klasztorem św. Teodozego”. Klasztor przetrwał szczęśliwie do wieku XV. W stanie ruiny przejął go od beduinów w roku 1900 prawosławny patriarcha Jerozolimy i osadził tam mnichów prawosławnych.

Teodozy otrzymał zaszczytny tytuł i przydomek Cenobiarchy, czyli „ojca wielu klasztorów”. Jego żywot zostawił potomnym jego uczeń, Teodor, biskup miasta Petra.