11 lipiec

łac. benedicere dobrze komuś życzyć, dobrze o kimś mówić; benedictus taki, któremu dobrze życzono

Św. Benedykt, opat urodził się w Nursji około 480 roku. Był synem właściciela ziemskiego. Kształcił się w Rzymie, lecz przerwał naukę i podjął życie pustelnika w Affile. Po paru latach przeniósł się w góry niedaleko Subdiaco. Kiedy zaczęli gromadzić się wokół niego uczniowie, założył w okolicy 12 klasztorów. Później przeniósł się w ruiny opuszczonej, niewielkiej fortecy na Monte Cassino, gdzie założył opactwo. Tutaj napisał „Regułę”, która stała się podstawą życia monastycznego na Zachodzie. Zaleca w niej roztropność i umiar w modlitwie, pracy i spoczynku. Ukazuje drogę do doskonałości religijnej poprzez panowanie nad sobą, pokorę, posłuszeństwo. Poważną część dnia zakonnika przeznaczył na „lectio divina” – czytanie Pisma Świętego. Święty wprowadził do zakonu profesję – prawem zagwarantowaną przynależność do klasztoru, oraz stabilność miejsca, czyli zobowiązanie mnichów do pozostawania w jednym klasztorze aż do śmierci.

Jego sława ściągała wielu współczesnych mu, m. in. odwiedził go król Gotów, Totiia. Św. Scholastyka, bliźniacza siostra św. Benedykta, w pobliżu Monte Cassino założyła benedyktyńską gałąź żeńską.

Święty umarł 21 marca 547 roku. W klasztorze na Monte Cassino żyło wtedy 150 mnichów. „Reguła” św. Benedykta wywarła poważny wpływ na całe życie klasztorne Europy Zachodniej. W Polsce najbardziej znanym opactwem benedyktyńskim jest Tyniec. Tradycja nadała św. Benedyktowi tytuł „patriarchy” monastycyzmu Zachodu. Paweł VI w roku 1964 ogłosił go patronem Europy Św. Benedykt jest także patronem wielu zakonów, diecezji tarnowskiej, Francji; architektów, górników, inżynierów, nauczycieli, speleologów, uczniów, wydawców. Orędownik w chorobach róży oraz konających.

11 lipca upamiętnia dzień przeniesienia relikwii Świętego.

W IKONOGRAFII św. Benedykt przedstawiany jest w habicie benedyktyńskim, w kukulli, z krzyżem w dłoni. Jego atrybutami są: anioł, bicz, hostia, kielich z wężem, księga, kruk z chlebem w dziobie, księga reguły w ręce, kubek, pastorał, pies, rozbity puchar, infuła u nóg z napisem „Ausculta fili” – „Synu, bądź posłuszny”, wiązka rózg.

łac. pius pobożny, uczciwy, oddany Bogu

O papieżu Piusie I mamy szczupłe wiadomości przekazane przez Liber Pontificalis, przy czym nie wszystkie wydają się wiarygodne. Pochodził rzekomo z Akwilei i był synem Rufina oraz bratem autora księgi, znanej pod nazwą Pasterz. Księga była zredagowana po grecku, a tymczasem Pius jest pierwszym papieżem, który nosi imię łacińskie. Rządził Kościołem prawdopodobnie w latach 142-155; chronologia ta nie jest jednak ustalona w sposób, który nie podlegałby dyskusji i nie dopuszczał przesunięć.

Jego rządy nie należały zapewne do najłatwiejszych, skoro za pontyfikatu Piusa na terenie Rzymu pojawili się głosiciele gnostycyzmu: Marcjon, Walentyn i Kerdon. Nie wiemy w końcu, czy Pius zmarł śmiercią naturalną, czy też poniósł męczeństwo. Według starych zapisów kalendarzowych bardziej prawdopodobne wydaje się to pierwsze. Jako męczennika zakwalifikował go dopiero Baroniusz. Pamiątkę obchodzi się 11 lipca.

Olga jest to imię pochodzenia starorosyjskiego, prawdopodobnie przekształcenie skandynawskiego imienia Helga, od słowa helge (szczęśliwy, pomyślny, zdrowy).

Olga urodziła się ok. 890 roku w Wybuti, 16 km od Pskowa. Około roku 903 została wydana za księcia z rodu Rurykowiczów, Igora (+ 945). Kiedy małżonek padł na polu walki, Olga objęła rządy w charakterze regentki za małoletniego syna, Świętosława, który miał wówczas 3 lata. W rządach była wymagająca i twarda. Bezwzględnie tłumiła powstałe bunty. Miała zmysł administracyjny i położyła wielkie zasługi dla stabilizacji wielkiego księstwa kijowskiego. Lud chwalił ją jako panią miłosierną. Bywa nazywana także Olgą Mądrą. Imię to pochodzi z języka skandynawskiego. Był bowiem czas, że Skandynawowie w swoich podbojach dotarli aż na Ruś i tam w Nowogrodzie Wielkim oraz w Kijowie już w wieku IX założyli pierwsze historyczne państwo Rurykowiczów nad Dnieprem i jego dopływami.

Około roku 955 Olga przyjęła chrzest od wysłanników z Konstantynopola, z którym nawiązała żywy kontakt. Osobiście w dwa lata potem odwiedziła stolicę wschodniego cesarstwa, witana bardzo uroczyście przez cesarza Konstantyna Porfirogenita (957). By jednak nie wiązać się z samym tylko Konstantynopolem, nawiązała łączność także z cesarstwem zachodnio-rzymskim, z Ottonem I, którego prosiła o przysłanie na Ruś kapłanów łacińskich. Cesarz przysłał benedyktyna z Trewiru w charakterze biskupa misyjnego. Z wolna chrześcijaństwo objęło całą Ruś. Kiedy więc za rządów św. Włodzimierza Wielkiego (+ 1015) metropolita Hilarion będzie wysławiał księcia jako dobroczyńcę Kościoła na Rusi, nie omieszka również wspomnieć św. Olgi.

Kiedy tron kijowski objął jej syn, Olga oddała się modlitwie i uczynkom miłosierdzia. Jej ostatnie lata były pasmem udręki. Szczególnie bolała nad tym, że jej panujący syn powrócił do pogaństwa. Błagała Boga o jego nawrócenie. Miała wystawić kościoły Świętej Trójcy w Pskowie i św. Zofii w Kijowie.

Zmarła w 969 roku w wieku ok. 80 lat. Dość wcześnie pojawiły się jej żywoty. Pierwszy datuje się na rok 1078. Ciało Olgi św. Włodzimierz przeniósł do kościoła św. Zofii w Kijowie, który sama wystawiła. W roku 1574 synod biskupów ruskich zatwierdził urzędowo kult św. Olgi. Jej relikwie jednak zaginęły w XVIII w.

Św. Olga jest wspominana w Kościele katolickim dnia 11 lipca. Z kolei Cerkiew prawosławna wspomina Świętą 11/24 lipca, tj. 24 lipca wg kalendarza gregoriańskiego.