8 sierpień

łac. dominicus pański, należący do Pana Boga

Św. Dominik, kapłan – Dominik Guzman urodził się około 1172 roku w Caleruega (Kastylia). Po studiach teologicznych w Palencji został kapłanem i kanonikiem katedralnym w Osma (1196). Ze swym przyjacielem biskupem Diego di Acebes udał się do Rzymu. Następnie towarzyszył mu w misji dyplomatycznej do Danii. Wysłany przez papieża Innocentego III do południowej Francji, dotkniętej herezją albigensów, zrozumiał, że do takiej pracy potrzeba misjonarzy głęboko wykształconych i żyjących w ewangelicznym ubóstwie. W tym celu założył pod Tuluzą Zakon Kaznodziejski – dominikanów, oparty na regule św. Augustyna.

Zakon, zatwierdzony w 1216 roku przez papieża Innocentego III, przyczynił się wraz z franciszkanami do odrodzenia średniowiecznego Kościoła. Dominik pracował jako wędrowny kaznodzieja we Francji, Hiszpanii, Italii. Umarł w Bolonii 6 sierpnia 1221 roku. Tam znajdują się jego relikwie. Kanonizowany w 1234 roku. Święty Dominik jest patronem zakonu dominikanów – gałęzi żeńskiej i męskiej, Bolonii, Kordoby Madrytu, Palermo.

W IKONOGRAFII św. Dominik przedstawiany jest w dominikańskim habicie. Jego atrybutami są: gwiazda sześcioramienna, infuła u stóp, lilia – czasami złota, księga, podwójny krzyż procesyjny, pastorał, pies w czarne i białe łaty trzymający pochodnię w pysku (symbol zakonu: „Domini canes” – „Pańskie psy”), różaniec.

słow. Włodzi- – „panuje” i -mierz, które pochodzi z dawnego -mir – „pokój”

Bł. Włodzimierz Laskowski urodził się 30 stycznia 1886 r. w Rogoźnie. Był synem Stanisława i Klementyny z domu Głowińskiej. Po ukończeniu seminarium duchownego w Poznaniu 1 marca 1914 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był wikariuszem w Modrzu, Ostrowie Wielkopolskim i w parafii św. Marcina w Poznaniu. Pełnił też funkcję sekretarza generalnego Caritasu (od 1 stycznia 1917 roku), a także dyrektora gospodarczego w seminarium duchownym w Poznaniu (od 1923 roku).

Z dniem 1 listopada 1927 r. objął stanowisko komendarza we Lwówku, a w 1930 r. został dziekanem dekanatu lwóweckiego. Prowadził wiele prac nie tylko duszpasterskich, ale i remontowo-budowlanych.

Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany 15 marca 1940 r., po czym torturowany był w Forcie VII w Poznaniu, a następnie przewieziony do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Dachau, gdzie otrzymał numer 11160. Ostatnim etapem jego życia okazał się obóz koncentracyjny w Mauthausen, gdzie trafił 2 sierpnia 1940 r.

8 sierpnia 1940 r. po rannym apelu lwówecki proboszcz rozpoczął pracę polegającą na noszeniu kamieni z kamieniołomu. Na pytanie obozowych dozorców, czy jest księdzem, odpowiedział twierdząco. Został wówczas zaciągnięty do pobliskiej szopy, gdzie oprawcy kopali i skakali po nim. Gdy stracił przytomność, został odniesiony przez współwięźniów do obozowego szpitala. Tam został pobity po raz kolejny, tym razem drewnianą pałką. Skatowany kapłan zmarł jeszcze tego samego dnia. Według relacji świadków konał z imieniem Jezusa na ustach.

Beatyfikowany został przez papieża św. Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 r. w grupie 108 polskich męczenników II wojny światowej.

gr. przymiotnik kyriakós utworzony był od rzeczownika kýrios 'pan’, służącego w Biblii często do określenia Boga. W Nowym Testamencie jest już poświadczony zwrot he kyriaké heméra 'dzień Pański’, tj. niedziela. Użyty jako imię własne Kyriakós określał zapewne chłopca 'poświęconego Panu, należącego do Pana (tj. Chrystusa)’, a wtórnie może też chłopca 'urodzonego w niedzielę’.

Św. Cyriak wymieniany często razem z Largiem, Smaragdem i innymi. Należy do tzw. Czternastu wspomożycieli, których kult związany jest z grozą średniowiecznych epidemii. Wzywano go w najrozmaitszych potrzebach – przeciw epilepsji, opętaniu, pokusom złego w godzinę śmierci itp. – a jego cześć rozszerzyła się niepomiernie przede wszystkim w Europie Środkowej. Syciła się ta cześć wątkami legendarnymi, które mocno oplotły tego niewątpliwie autentycznego męczennika: śmierć poniósł on pod Wiecznym Miastem, przy drodze wiodącej do Ostii, o czym świadczy starożytna Depositio martyrum oraz inne, bardziej pośrednie dokumenty, potwierdzają zaś badania archeologiczne. Wolno stąd także przypuszczać, że Cyriak był ofiarą prześladowań za Dioklecjana. Nic więcej właściwie nie wiemy. Natomiast obfity materiał legendarny zawdzięczamy przede wszystkim nierzadkiej we wczesnośredniowiecznym Rzymie tendencji wiązania z imieniem męczennika tzw. tytułu kościoła. Z czasem zapomniano, że tytuł ten określa nie męczennika i świętego, ale fundatora względnie ofiarodawcę, któremu kościół zawdzięcza swe powstanie. Cyriaka męczennika wspominano w rozmaitych dniach, jedyną jednak uzasadnioną datą jego pamiątki jest 8 sierpnia.

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

od gr. hele blask, jasność lub helane pochodnia

Maria Helena urodziła się 15 stycznia 1842 r. w Fitzroy (obecnie część Melbourne) w katolickiej rodzinie szkockich emigrantów. Po ukończeniu szkoły w Penola rozpoczęła pracę nauczycielki w Portland. Duży wpływ na rozwój jej życia wewnętrznego miał spowiednik, a zarazem proboszcz z Penola, o. Julian Tenison Woods. Z jego inicjatywy powstała szkoła katolicka dla dzieci z najbiedniejszych rodzin. Jej prowadzenie powierzył Marii. Z czasem przyłączyły do niej inne dziewczęta, co w 1866 r. dało początek zgromadzeniu Sióstr Świętego Józefa od Najświętszego Serca Pana Jezusa, zwanych popularnie józefitkami. Maria przyjęła wtedy imię Maria od Krzyża.

Siostry założyły liczne sierocińce, sieć szkół dla dzieci z biednych rodzin, hospicja. Działalność s. Marii nie zawsze spotykała się ze zrozumieniem, a przez pewien czas była ona nawet ekskomunikowana przez biskupa Adelajdy, który później żałował swojej decyzji. Ostatecznie w 1888 r. jej zgromadzenie zostało zatwierdzone przez Stolicę Apostolską.

Chorowała i cierpiała z powodu reumatyzmu. W 1902 r. dostała wylewu i została częściowo sparaliżowana. Zmarła 8 sierpnia 1909 r. Jej grób w Sydney jest celem licznych pielgrzymek. Beatyfikował ją w Sydney 19 stycznia 1995 r. papież św. Jan Paweł II. Przy jej grobie modlił się 17 lipca 2008 r. Benedykt XVI, który nazwał ją „jedną z najwybitniejszych postaci w historii Australii”. „Wiem, że jej wytrwałość w zwalczaniu trudności, jej wystąpienia w obronie ofiar niesprawiedliwości oraz jej świadectwo świętości stały się źródłem inspiracji dla wszystkich Australijczyków” – mówił wtedy papież. 17 października 2010 r. dokonał jej kanonizacji. Została pierwszą australijską świętą.

gr. Zéphyros – imię wywodzące się od imienia greckiego boga wiatru zachodniego, Zefira

Zefiryn (znany także jako El Pele albo El Kalo) urodził się 26 sierpnia 1861 r. w Benavent de Lérida, w hiszpańskiej Katalonii. Przyszedł na świat w katolickiej rodzinie hiszpańskich Romów, którzy żyli jako wędrowcy w Katalonii i Aragonii. Nigdy nie uczęszczał do szkoły, całe życie był analfabetą. Został ochrzczony jako człowiek dorosły.

W 1912 roku, mając 51 lat, zawarł sakrament małżeństwa z Teresą Giménez Castro, z którą od wczesnej młodości był złączony ślubem zawartym w tradycji romskiej. Małżeństwo to było bezdzietne, ale małżonkowie adoptowali Pepitę, krewną Teresy. Przez kilkadziesiąt lat Zefiryn prowadził wędrowny tryb życia. Był obwoźnym handlarzem. Około 1920 r. osiedlił się w Barbastro. Kupił tu dom za pieniądze zarobione na handlu mułami, osłami i końmi. Zefiryn darzył sympatią zwierzęta, a zwłaszcza konie wyścigowe – kilka z nich było jego własnością. Aktywnie uczestniczył w życiu religijnym. W Barbastro był katechetą dzieci romskich, dyrygentem chóru i kierownikiem kółka różańcowego. Co najmniej 20 lat przed swoją śmiercią codziennie uczestniczył w Mszy św.

Nie rozstawał się z różańcem, na którym modlił się każdego dnia. W 1926 r., cztery lata po śmierci żony, wstąpił do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Miał duży autorytet, często zwracano się do niego z prośbą o pomoc materialną oraz arbitraż przy rozstrzyganiu sporów. Handlując bydłem, zawsze postępował w sposób sprawiedliwy i uczciwy.

Kiedy w 1936 r. wybuchła w Hiszpanii wojna domowa, republikańskie władze komunistyczne rozpoczęły krwawe prześladowanie wiernych Kościoła katolickiego. W lipcu 1936 r. Zefiryn stanął w obronie pewnego kapłana, maltretowanego w Barbastro przez żołnierzy. Został wtedy aresztowany, otrzymując propozycję uwolnienia, jeśli sprofanuje różaniec. Ponieważ odmówił, został 8 sierpnia 1936 r. rozstrzelany. Umierał z okrzykiem „Niech żyje Chrystus Król!”

Jan Paweł II beatyfikował go 4 maja 1997 r. w Rzymie. Na uroczystość tę przybyło do Wiecznego Miasta kilkadziesiąt tysięcy Romów z całego świata. Zefiryn został pierwszym błogosławionym Romem.