28 sierpień

łac. Augustus szczęśliwy, pomyślny; syn Augusta; urodzony w miesiącu Augusta (sierpniu)

Św. Augustyn, biskup, doktor Kościoła. Urodził się w roku 354 w Tagaście. Syn Patrycjusza i Moniki (zob. 27 sierpnia). Kształcił się w Tagaście, Madurze i Kartaginie. Mimo troskliwego wychowania przez matkę, w młodości prowadził życie grzeszne. W 17 roku życia związał się z kobietą, która urodziła mu syna – Adeodata. Konkubinat ten trwał 15 lat. Jako nauczyciel retoryki, związany ze środowiskiem manichejczyków, pracował w Kartaginie, Rzymie i Mediolanie. Tam słuchał kazań św. Ambrożego, dzięki którym podjął lekturę Pisma Świętego. W roku 386 doznał duchowego wstrząsu, który spowodował nawrócenie. W Wielkanoc 387 roku wraz ze swoim synem przyjął chrzest. Rezygnując z pracy powrócił do Afryki. Podczas podróży, w Ostii umarła mu matka – św. Monika. Po powrocie do Afryki sprzedał swój skromny majątek i w Tagaście założył klasztor, w którym przebywał do 391 roku. Wtedy otrzymał święcenia kapłańskie. W pięć lat później został biskupem Hippony. Dał się poznać jako gorliwy i mądry pasterz. Zajął zdecydowaną postawę wobec błędów manicheizmu, donatyzmu i pelagianizmu. Jego nauka filozoficzna, teologiczna ogarnęła cały Kościół Zachodni. Wywarł ogromny wpływ na duchowość chrześcijaństwa, a także na życie zakonne. Jego mowy i pisma zalicza się do najświetniejszych dzieł chrześcijaństwa. Najbardziej znane są „Wyznania”. Umarł 28 sierpnia 430 roku podczas oblężenia Hippony przez Wandalów. Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego. Patron augustianów, kanoników regularnych, magdalenek, Kartaginy; drukarzy, wydawców, teologów. Jego relikwie znajdują się w kościele S. Piotro in Ciel d’0ro w Pawii.

„Nauczcie się kochać siebie, nie kochając samych siebie.”
„Prawdziwa wolność polega na czynieniu dobrze z radością.”

W IKONOGRAFII św. Augustyn przedstawiany jest w stroju biskupim, czasami jako zakonnik. Jego atrybutami są: anioł mówiący mu do ucha, dziecko nad brzegiem morza przelewające wodę do dołka, księga, pastorał, serce w dłoni, serce przeszyte dwiema strzałami, uczeń lub grupa uczniów.

ger. al („cały”) lub adal („szlachetny ród”) oraz funs („szybki, chętny, życzliwy”).

Bł. Alfons Maria Mazurek – (Józef Mazurek) urodził się 1 marca 1891 r. w Baranówce. Po ukończeniu małego seminarium karmelitów bosych w Wadowicach i tamtejszego gimnazjum, w 1908 r. wstąpił do nowicjatu w Czernej, przyjmując imię Alfons Maria od Ducha Świętego. Studiował teologię i filozofię w Krakowie, Linzu i Wiedniu. W tym ostatnim miejscu w katedrze św. Stefana przyjął 16 lipca 1916 r. święcenia kapłańskie.

Był profesorem i rektorem seminarium karmelickiego i dyrektorem tercjarzy w klasztorze w Wadowicach. W 1930 r. został przeorem klasztoru w Czernej. W 1936 r. został pierwszym w Polsce wizytatorem tercjarzy karmelitańskich. Napisał dla nich w 1937 r. Statuty. Pozostawił także w rękopisie opracowane pieśni kościelne. W Czernej prowadził na wysokim poziomie chór kościelny. Przygotował do druku brewiarzyk dla tercjarzy oraz wznowienie tekstów rekolekcyjnych napisanych przez karmelitę trzewiczkowego o. Marcina Rubczyńskiego. Publikował artykuły na łamach „Głosu Karmelu” (listy z „kolegium na Gorce” oraz teksty dla tercjarzy).

Odłączony od grupy zakonników i mieszkańców Czernej, którzy mieli pracować przy fortyfikacjach, zginął śmiercią męczeńską 28 sierpnia 1944 r. w Nawojowej Górze, zastrzelony przez żołnierza SS. Został beatyfikowany przez św. Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 r. wraz z grupą 108 męczenników II wojny światowej.