2 czerwca

Najświętsza Maryja Panna Krzeszowska Matka Łaski Bożej

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Krzeszów – Wieś w woj. dolnośląskim, nad dopływem Bobru, Zadrną, 7 km na pd.-wsch. od Kamiennej Góry, przy drodze lokalnej z Kamiennej Góry. Dawna wieś klasztorna, opactwo Cystersów w XIII w. Ważny ośrodek kultury i nauki. Zespół opactwa pocysterskiego z XVIII w. Mauzoleum Piastów.

Parafia pod opieką Cystersów. Po pierwotnym kościele z XIII w., obecny kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP z XVIII w., barokowy. W ołtarzu głównym z XVIII w. obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z XIV/X V w.

Kult Matki Bożej Krzeszowskiej trwa od XV w. Od XVII w. notuje się tu ruch pielgrzymkowy, ożywiony bardzo w XVIII w. Szczególne nabożeństwo do Matki Bożej trwa tu do czasów dzisiejszych. Odpusty gromadzą tysiące wiernych i z dalekich okolic. Są pieśni do Matki Bożej Krzeszowskiej.

Po powstaniu diecezji legnickiej Krzeszów stał się najważniejszym sanktuarium diecezjalnym. Bł. Jan Paweł II podczas pobytu w Legnicy 2 czerwca 1997 r. dokonał uroczystej koronacji cudownej ikony, nakładając na obraz papieskie korony. Wydarzenie to było kulminacją kultu, jakiego od ponad 700 lat doznaje Bogarodzica, czczona w swym prastarym wizerunku. Odbywa się tu wiele pielgrzymek, rekolekcji, kongresów i innych spotkań. Warto wymienić, np. coroczne spotkania młodych, diecezjalną pielgrzymkę Żywego Różańca czy diecezjalną pielgrzymkę niepełnosprawnych oraz pieszą trzydniową pielgrzymkę z Legnicy. Uroczystości gromadzą ludzi z całej Polski.

Ponadto w kompleksie klasztornym i okolicach znajdują się:

Kaplica Dzieciątka Jezus. W ołtarzu z XVIII w. figura Dzieciątka Jezus z XVIII w. oraz figura Matki Bożej oczekującej Dzieciątka. Szczególne nabożeństwo do Dzieciątka Jezus, powstało tu w XVIII w. Dawne miejsce modlitw matek oczekujących rozwiązania.

Kaplica zakonna Benedyktynek (w klasztorze). Figura Pana Jezusa Nazareńskiego z XVII w. Figura została przywieziona po 1945 r. z kościoła Benedyktynek we Lwowie, gdzie otoczona była szczególną czcią. Nabożeństwo to trwa do czasów obecnych.

Kościół pomocniczy pw św. Józefa Oblubieńca NMP z XVII w., barokowy. 35 wizerunków z XVII w. związanych z życiem św. Józefa.

Dawny kult Św. Józefa, bractwo św. Józefa liczyło tu kiedyś 100 000 osób.

Po kaplicy z XVI w., kościół górski pw św. Anny z XVII w., przebudowany w XVIII w., odrestaurowany w XIX w. Dawny kult św. Anny.

Kaplica Betlejem z grotą Narodzenia Pana Jezusa.

Kalwaria Krzeszowska z XVII/XVIII w., 33 kaplice i kapliczki.

Odpusty Wniebowzięcia NMP, św. Józefa Robotnika, św. Anny, Podwyższenia Krzyża św.

Czwartek po Najświętszej Trójcy

Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej (w tradycji ludowej zwane Bożym Ciałem) jest to święto obchodzone przez Katolików ku czci Najświętszego Sakramentu. Jest to święto obowiązujące Katolików do uczestniczenia w tym dniu we mszy świętej.

W Polsce tradycyjne uroczystości związane ze świętem Bożego Ciała obejmują mszę świętą, po której następuje procesja do specjalnie zbudowanych na ten cel czterech ołtarzy. Przy każdym z ołtarzy odczytywany jest fragment jednej z czterech Ewangelii, opowiadający o Eucharystii. W uroczystej procesji biorą udział wierni, często ubrani w ludowe stroje. Dzieci posypują drogę procesji kwiatami, niesione są święte obrazy i śpiewane pieśni ku czci Najświętszego Sakramentu.

„Można powiedzieć, że pierwszą procesję Bożego Ciała odprawiła Maryja, gdy udała się z Nazaretu do swej krewnej Elżbiety, niosąc w łonie Jezusa, krótko po Jego poczęciu. Oby Kościół, kontemplując tę ewangeliczną ikonę, pospieszył na spotkanie współczesnego człowieka, aby z odnowioną miłością głosić mu Dobrą Nowinę zbawienia” – mówił Ojciec Święty 14 VI 1998 r.

Niech dzisiejsza uroczystość będzie dla nas stosowną okazją do powzięcia postanowienia częstszego nawiedzania Najświętszego Sakramentu. Przechodząc obok świątyni, wstąpmy – choćby na krótką chwilę – i podczas cichej adoracji uwielbiajmy Pana. On czeka na nas…

Piątek po oktawie Bożego Ciała

Najświętszego Serca Pana Jezusa

Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości, objawia nam wieczną Miłość, która nigdy nie gaśnie, oświeca mroki i rozgrzewa ludzkie serca. „Przy Sercu Jezusa – uczy Jan Paweł II – serce człowieka uczy się poznawać, jaki jest prawdziwy i jedyny sens jego żyda i jego przeznaczenie, przy Sercu Jezusowym serce człowieka nabiera zdolności miłowania”.

Maryjo, która jesteś najbliżej Serca Jezusowego, bo Ono zostało ukształtowane w Twoim łonie przez Ducha Świętego, zjednocz się z nami w Jego uwielbieniu. Jezu cichy i pokornego Serca, uczyń serca nasze według Serca Twego.

Czerwiec to miesiąc w sposób szczególny poświęcony czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kult Serca Jezusowego wywodzi się z czasów średniowiecza; początkowo miał charakter prywatny, z czasem ogarnął szerokie rzesze społeczeństwa.

Mistyka średniowiecza łączyła kult Serca Jezusowego w bardzo żywym nabożeństwem do Najświętszej Rany boku Jezusa. Do najwcześniejszych, którzy w Ranie boku, otwartej włócznią żołnierza, odnaleźli Serce Boże, należy nieznany autor poetyckiego utworu Winny szczep mistyczny. Mówi w nim, że właśnie w tej Ranie odnalazł Serce Boże, że spocznie przy Nim, że się już z Nim nie rozstanie. Cały zakon św. Dominika Guzmana – dominikanie – bardzo wcześnie przyswoił sobie nabożeństwo do zranionego boku i Serca Pana Jezusa. W piątek po oktawie Bożego Ciała, a więc w dzień, który Chrystus wybrał sobie na święto Jego Serca, dominikanie odmawiali oficjum o Ranie boku Pana Jezusa.

Sobota po oktawie Bożego Ciała

Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny

Wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny następuje w sobotę, dzień po Uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa. Święto Serca Maryi zapoczątkował św. Jan Eudes w 1643 r. i wyznaczył je dla swoich rodzin zakonnych na 8 lutego. Pius VII (+1823) zatwierdził święto Najświętszego Serca Maryi dla niektórych diecezji i zakonów jako święto lokalne.

Pius IX (+1878) zatwierdził teksty mszy św. i oficjum brewiarza dla tego święta. Pius XII wprowadził święto Niepokalanego Serca Maryi dla całego Kościoła 4 maja 1944 roku. Reforma liturgiczna po Soborze Watykańskim II przesunęła je na sobotę po uroczystości Najświętszego Serca Jezusowego

18 czerwca

Najświętsza Maryja Panna z Rokitna

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Najświętsza Maryja Panna z Rokitna

Rokitno (diec. zielonogórsko-gorzowska) – wieś w woj. lubiuskim, 13 km na pd.-wsch.od Skwierzyny, w pobliżu szosy Skwierzyna – Pniewy. Stara wieś, wzmiankowana w XIV w., własność Cystersów z Bledzewa od XV w.

Parafia erygowana prawdopodobnie w XIV w. Po kościołach z XIV i XVII w. obecny kościół pw Matki Bożej Królowej Polski z XVIII w. W ołtarzu głównym z XVIII w. obraz Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej z XVI w. 170 wot, w tym 60 z XVII i XVIII w. W 1670 r. poznański biskup Stefan Wierzbowski, na mocy badań specjalnej komisji wydał dekret, uznający obraz za cudowny.

Nieznane jest pochodzenie oraz autor znajdującego się w kościele rokitniańskim wizerunku Matki Bożej (wymiary: 38×40 cm). Prawdopodobnie powstał on na początku XVI w., jednakże z Rokitnem jest związany z pewnością dopiero od 1669 r. Po kolejnych cudach, wymodlonych przed tym obrazem przez miejscowych parafian, rok później specjalnie powołana komisja teologiczna uznała go za łaskami słynący.

Obraz zasłynął łaskami w opactwie Cystersów w Bledzewie w XVII w. Po przeniesieniu do Rokitna zaczął ściągać coraz to liczniejsze rzesze pielgrzymów, notowane jest wiele łask tu otrzymanych, składane są liczne wota. Pielgrzymki z dalekich okolic przybywają i w XIX w., podtrzymując polskość w okresie ucisku pruskiego. Rokitno powróciło do Polski po II wojnie światowej. 15 sierpnia 1946 r. odbyła się uroczystość ofiarowania diecezji gorzowskiej Matce Bożej. Obraz koronowany był przez prymasa Polski Józefa kardynała Glempa 18 czerwca 1989 r. Żywy kult trwa do dziś. Kopia obrazu znajduje się w wielu kościołach.

Odpusty: Matki Bożej Królowej Polski, Wniebowzięcia i Narodzenia NMP

21 czerwca

Najświętszej Maryji Panny z Góry Iglicznej – Przyczyna naszej radości

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Góra Igliczna – mała osada leżąca w Masywie Śnieżnika, na południowym stoku Iglicznej, około 300 m poniżej szczytu, na wysokości około 750-780 m n.p.m. W okolicy rezerwat krajobrazowy: wodospad Wilczki

Łaskami słynąca figura Matki Bożej, czczona w sanktuarium na Górzej Iglicznej (diecezja świdnicka) została wykonana z drewna lipowego w Austrii ok. 1750 r. przez nieznanego artystę. Ma 39 cm wysokości i jest ludową kopią cudownej figury Matki Bożej z austriackiego sanktuarium w Mariazell. Figura przedstawia Maryję z Dzieciątkiem Jezus trzymanym na prawej ręce. Suknia Maryi jest w kolorze błękitu z motywem kwiatowym, zaś suknia Jezusa jest gładka, ma kolor czerwieni. Suknie obu postaci są w kształcie trapezu z poziomymi pasami imitującymi sploty sznura z wisiorami. Podstawę figury stanowią trzy główki aniołków. Na figurę zakładane są sukienki.

Od połowy XVIII w. przybywały tu liczne pielgrzymki, zapisywano otrzymywane łaski. Szczególne nabożeństwo do Matki Bożej trwa nieprzerwanie do dziś. Do Maryi przychodzą w ciągu roku dziesiątki tysięcy wiernych, składane są dziesiątki wot, zapisywane prośby i podziękowania.

Św. Jan Paweł II w dniu 21 czerwca 1983 r., podczas II pielgrzymki do Ojczyzny, dokonał we Wrocławiu koronacji cudownej figury Matki Bożej nadając jej wezwanie “Przyczyna naszej radości”.

Powiedział wtedy:

Pragnę wyrazić radość, że wśród jasnogórskiej pielgrzymki jest mi dane ukoronować cudowną figurę Matki Bożej Śnieżnej, która w Sudetach króluje i hojnie rozdaje swe łaski: szczególna Opiekunka ludzi dotkniętych chorobą oczu, niewiast pragnących potomstwa, turystów i sportowców – Przyczyna naszej radości. Wkładając na skronie Syna i Matki korony, mówimy: “Tyś Bogarodzicą, Tyś naszą Matką, naszą Królową.w Twoich rękach, Pośredniczko łask wszelkich, nasze życie i nasze zbawienie”. Zbieramy dziś w jedno, składamy u stóp Twoich wiarę, nadzieję i miłość wyrażane tu i  wyznawane przed Tobą od tylu dziesiątków lat, a także naszą wiarę, nadzieję i miłość – i tę, którą wyznawać będą przyszłe pokolenia. Bądź naszą radością, jakw przeszłości, tak również dziś, zsyłaj sercom naszym łaski, tak jak płatki śniegu w górach, gdzie mieszkasz. Polecam siebie i moją posługę Kościołowi powszechnemu na rzymskiej Stolicy świętego Piotra modlitwom pielgrzymów, którzy Cię, Matko Boża Śnieżna, odwiedzają.

Odpust: Matki Bożej Śnieżnej

21 czerwca

Najświętszej Maryi Panny Opolskiej

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Opole – stolica diecezji. Miasto wojewódzkie nad Odrą. Ośrodek plemienia Opolan w IX-X w. Gród kasztelański w XII w., prawa miejskie w XIII w. Stolica księstwa Piastów Opolskich od XIII do XVI w. Miasto na szlaku handlowym z Wrocławia do Krakowa, rozkwit handlu i rzemiosła. Później własność Hohenzollernów i Habsburgów. Od XVIII w. we władaniu Prus. Silny ośrodek polskości, walka z germanizacją w XIX i XX w. Rozwój przemysłu w XX w. Zespół klasztorny Franciszkanów z XIII/XIV w. Zespół klasztorny Dominikanów z XIV/XV w. Kolegium Jezuitów z XVII w. Fragmenty dwóch zamków z XIII i XIV w. Kamienice z XVIII, XIX w. Muzeum Śląska Opolskiego, Muzeum Wsi Opolskiej. Wykopaliska archeologiczne: osada w VIII w., gród z X-XIII w.

Cudowny wizerunek Matki Bożej Opolskiej namalowany został na desce lipowej (129×92 cm) przez nieznanego artystę z kręgu czeskich warsztatów malarskich.

Po kościele z XI w. (?) wzmiankowanym w XIII w., obecny kościół katedralny pw Krzyża Świętego z XIII w., kolegiata od XII do XIX w., wielokrotnie odbudowywany po pożarach, a rozbudowany w XIX w. (wieże), gotycki, murowany, trójnawowy z kaplicami i dwiema wieżami. W ołtarzu bocznym z XVIII w. obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z XV w.

Obraz Matki Bożej Opolskiej pochodzi z Piekar; gdzie już w średniowieczu zasłynął łaskami. W XVII w. przewożony był do Pragi dla uchronienia miasta przed zarazą. Od początku XVIII w. znajduje się w Opolu, początkowo w kościele Jezuitów (podominikańskim). Ściągały tu liczne pielgrzymki z Polski i z Czech. Szczególne nabożeństwo rozwija się tu ponownie po 1945 r. Obraz otoczony jest szczególną czcią wiernych. Obraz koronowany 21 czerwca 1983 r. na Górze św. Anny przez Papieża Jana Pawła II.

Odpusty: Podwyższenia Krzyża Św., Matki Bożej Opolskiej.

25 czerwca

Najświętsza Maryja Panna Świętogórska z Gostynia

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Najświętsza Maryja Panna Świętogórska z Gostynia

Gostyń – miasto w woj. wielkopolskim nad dopływem Obry, Kanią, 32 km na wsch. od Leszna. Wieś wzmiankowana w XIII w., prawa miejskie w XIII w. Rozwój miasta w oparciu o rzemiosło w XVI w., zahamowanie rozwoju w czasie wojen w XVII w. Filipini od trzeciej ćwierci XVII w. Ośrodek polskości w XIX w. Udział mieszkańców w powstaniu styczniowym i wielkopolskim. Rozwój przemysłu od XIX w. Zespół klasztorny Filipinów z XVII, XVIII w. Domy z XVIII, XIX w. Muzeum Regionalne.

Parafia św. Małgorzaty, erygowana w XIII w. Kościół Filipinów na Świętej Górze, Bazylika Mniejsza pod wezwaniem Niepokalnego Poczęcia NMP i św. Filipa Neri. Po kaplicy, która istniała w XVI w. i kościele z początku XVI w., obecny kościół z XVII/XVIII w., barokowy, murowany, na planie ośmioboku z czterema kaplicami. W ołtarzu głównym z pierwszej ćwierci XVIII w. obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z drugiej ćwierci XVI w., zasłona srebrna z pierwszej ćwierci XVII w. Osobno sukienka srebrna z pierwszej połowy XVIII w. i kilkadziesiąt wot z XVII i XVIII w. W ołtarzu bocznym z pierwszej ćwierci XVIII w. rzeźba Matki Bożej Bolesnej z około połowy XVI w., korona barokowa. W kaplicy w ołtarzu z drugiej ćwierci XVIII w. krucyfiks z XVI w.

Dawny kult Najświętszej Maryji Panny Gostyńskiej, Świętogórskiej Róży Duchownej. Możliwe, że kult Matki Bożej trwa tu od XIV w. Od początku XVI w. do pierwszej ćwierci XVIII w. opisano kilkaset cudów. W pierwszej ćwierci XVIII w. uznano obraz za cudowny, potwierdzając orzeczenie z początku XVI w. Od XVI w. przybywali tu pątnicy z okolicy i z Wielkopolski. Później kult rozszerzył się na dalekie obszary Rzeczpospolitej i trwa po dziś dzień. Zapisywane są uproszone tu łaski, składane wota. Przybywają grupy pątnicze przez cały rok, a odpusty gromadzą wielotysięczne rzesze. Obraz koronowany 24 czerwca 1928 r. przez kard. Augusta Hlonda, przy udziale kilkudziesięciu tysięcy wiernych.

Dawną czcią słynący jest również krucyfiks oraz rzeźba Matki Bożej Bolesnej.

W Gostyniu spoczywa Sługa Boży ks. Wawrzyniec Kuśniak, Filipin.

Odpusty: Zesłania Ducha Św. z oktawą, MB Gromnicznej, św. Filipa Neri, Wniebowzięcia NMP, Narodzenia NMP, MB Bolesnej, MB Różańcowej, Świętogórskiej Róży Duchownej, Niepokalnego Poczęcia NMP.

27 czerwca

Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Tytuł Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest na trwałe związany z dostojnym wizerunkiem Maryi, czczonym w Rzymie. Obraz namalowany na desce o wymiarach 54×41,5 cm, pochodzenia bizantyńskiego, przypomina niektóre stare ikony ruskie nazywane Strastnaja. Jego autorstwo jest przypisywane jednemu z najbardziej znanych malarzy prawosławnych wczesnego średniowiecza, mnichowi bazyliańskiemu – S. Lazzaro.

Kiedy i w jakich okolicznościach obraz powstał, a potem dotarł do Rzymu – nie wiemy. Według niektórych źródeł został namalowany na Krecie w IX w.; inne dane mówią o wieku XII i pochodzeniu z Bizancjum lub z klasztoru na świętej Górze Athos. Według legendy, do Europy obraz został przywieziony przez bogatego kupca. Kiedy podczas podróży statkiem na morzu rozszalał się sztorm, kupiec ten pokazał obraz przerażonym współtowarzyszom. Ich wspólna modlitwa do Matki Bożej ocaliła statek. Po szczęśliwym przybyciu do Wiecznego Miasta ikona została umieszczona w kościele św. Mateusza, obsługiwanym przez augustianów. Z dokumentu z roku 1503 wynika, że w ostatnich latach XV w. wizerunek był już w Wiecznym Mieście czczony i uważany za łaskami słynący. Zwano go Madonna miracolosissima. Gdy w roku 1812 wojska francuskie zniszczyły kościół, mnisi wywędrowali do Irlandii. Po powrocie objęli kościół św. Euzebiusza. Kult cudownego obrazu uległ wówczas pewnemu zaniedbaniu, na co wielu się skarżyło.

W grudniu 1866 r. Pius IX powierzył obraz redemptorystom, którzy umieścili go w głównym ołtarzu kościoła św. Alfonsa przy via Merulana. Od tego czasu datuje się niebywały rozkwit kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy, propagowanego przez duchowych synów św. Alfonsa Marii Liguoriego. 23 czerwca 1867 r. odbyła się uroczysta koronacja obrazu. W roku 1876 powstało arcybractwo Maryi Nieustającej Pomocy i św. Alfonsa. Równocześnie mnożyły się kopie, które redemptoryści umieszczali w swoich kościołach w wielu krajach, w tym także na ziemiach polskich. Dla propagowania kultu ponad 100 autorów wydało rozmaite opracowania, powstały różnojęzyczne periodyki, poświęcone temu samemu celowi. Ogromne powodzenie miały także małe obrazki z odpowiednimi wezwaniami. Rozchodziły się one w wielomilionowych nakładach. W 1876 r. ustanowiono święto Maryi Nieustającej Pomocy na dzień 26 kwietnia, z czasem przeniesione na 27 czerwca.

Wzywamy Maryję imieniem “Nieustającej Pomocy”, wierząc, że zawsze pomaga Ona swoim dzieciom. Matka Najświętsza wspiera nas, kiedy nuży nas podążanie drogą zbawienia, kiedy gaśnie w nas zapał i kiedy zaczynamy zbaczać z drogi wyznaczonej przez Ewangelię. Rozumiemy dobrze, dlaczego Matka Boża odbiera pod tym tytułem tak wielką cześć, że w niemal wszystkich kościołach Msza wieczorna jest poprzedzona przez specjalne nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy. Doświadczenie wiary mówi nam, że Maryja otwiera swe macierzyńskie Serce szczególnie dla tych, którzy są słabi i grzeszni i potrzebują Jej pomocy. A przecież takimi jesteśmy właśnie my, bo to my często tracimy zapal i gorliwość, zbaczamy na ścieżki grzechu…
Potrzebujemy pomocy Maryi, a Ona jest gotowa nieustannie nad nami czuwać. Dziś dziękujemy Jej za opiekę, troskę i pomoc we wszystkich naszych potrzebach.