Imieniny: Iwony Dezyderiusza Wilberta Leoncjusza Jana Dezyderego

Św. Leoncjusz z Rostowa, biskup, męczennik

gr. Leontios od miejscowości Leontis

Św. Leoncjusz z Rostowa, biskup, męczennik

Św. Leoncjusz z Rostowa, biskup, męczennik, z pochodzenia Grek, urodził się w Kijowie prawdopodobnie około roku 1016, w rodzinie greckiej. W Szkole Włodzimierskiej, założonej przez wielkiego księcia Jarosława Mądrego z dynastii Rurykowiczów (+ 1054), zdobył wykształcenie i biegłą znajomość greki. Po powrocie do Kijowa zamieszkał w Ławrze Pieczerskiej (pierwszy klasztor na Rusi, założony w jaskiniach nad Dnieprem w połowie XI w. przez mnicha Antoniego Kijowsko-Pieczerskiego i Teodozjusza Pieczerskiego; życie monastyczne mnisi prawosławni prowadzą w tym miejscu do dzisiaj; w 1990 r. obiekt – przez wieki znacznie rozbudowany – został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO). Leoncjusz złożył śluby zakonne w Konstantynopolu. Około roku 1051 powołany został na biskupa do Rostowa nad Donem – był pierwszym mnichem Monasteru Kijowsko-Pieczerskiego, który otrzymał tę godność. Wkrótce poganie wygnali go z katedry rostowskiej, podobnie jak jego dwóch poprzedników, biskupów Teodora i Hilariona.

Leoncjusz zamieszkał więc pod miastem i wzniósł tam cerkiew św. Michała Archanioła. Ewangelizację zaczął od pogańskich dzieci, które karmił, nauczał zasad wiary chrześcijańskiej i chrzcił. Wkrótce wrócił do miasta i zaczął chrzcić także dorosłych. Jego gorliwość spotykała się z dużym sprzeciwem ze strony mieszkających tam pogan, którzy nastawali na jego życie. Hierarcha tym razem nie ustąpił, ale wyszedł do napastników w błyszczących biskupich szatach. Ci zaś nie tylko nie zrobili mu krzywdy, ale padli do jego nóg. To wydarzenie uważane jest za początek chrystianizacji ziemi rostowskiej.

Po 20 latach pracy w diecezji, około roku 1071 (lub 1073) biskup Leoncjusz zginął śmiercią męczeńską podczas kolejnych zamieszek na tle religijnym.

W roku 1164, w czasie kopania fundamentów pod nową cerkiew, odkryto jego ciało, które nie uległo rozkładowi. Umieszczono je w złotym sarkofagu i przeniesiono do kościoła. Podniesienie relikwii (elewacja) było w tamtych czasach odpowiednikiem dzisiejszej kanonizacji. Grób Leoncjusza zasłynął licznymi uzdrowieniami. W czasie wojen z Polską i Litwą w roku 1609 relikwiarz został zrabowany, ale szczątki uratowano i ukryto pod posadzką rostowskiego soboru Zaśnięcia Matki Bożej. Ponownie zostały odnalezione w 1884 r. podczas prac wykopaliskowych.

Dzisiaj relikwie św. Leoncjusza przechowywane są w katedrze w Rostowie. W miejscu, gdzie znajdował się złoty grobowiec, obecnie czczony jest relikwiarz z ikoną pogrzebową Leoncjusza.

W IKONOGRAFII święty przedstawiany jest w liturgicznych biskupich szatach i białym lub czarnym kłobuku (ozdobne nakrycie głowy duchownych prawosławnych i greckokatolickich). Jest pokazywany jako stary mężczyzna z krótką, jasno-kasztanową brodą, prawą rękę ma złożoną w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma Ewangelię.

Św. Joanna-Antyda Thouret, dziewica

żeńska forma imienia Jan hebr. Johhanan „Bóg jest łaskawy”

Św. Joanna-Antyda Thouret, dziewica

Joanna urodziła się 27 listopada 1765 r. w Sancey-le-Long (Francja) jako piąte z ośmiorga dzieci skromnego rolnika. Do szkoły uczęszczała zaledwie przez parę miesięcy. W 1781 r. objęła po zmarłej matce rolę gospodyni. Tęskniła jednak za życiem zakonnym. Po przezwyciężeniu oporów, jakie stawiała rodzina, w 1787 r. rozpoczęła je u szarytek w Paryżu.

W 1792 r. odmówiła złożenia przysięgi konstytucyjnej; została z tego powodu brutalnie pobita. W rok później, ciężko chora, przyjęła już ostatnie sakramenty, ale nagle ozdrowiała. Gdy władze zniosły jej zgromadzenie, udała się do Doubs. Na jesieni 1794 r. objęła zadanie pielęgniarki i nauczycielki w Sancey. W rok później schroniła się na terenie Szwajcarii, potem przebywała krótko w Bawarii i Austrii. Pod koniec 1797 r. na nowo otworzyła szkołę w Sancey. Potem znowu musiała się ukrywać. W kwietniu 1799 r. otworzyła szkołę w Besançon. Z czasem dołączyły tu do niej pierwsze towarzyszki dzieła. Razem z nimi angażowała się w posługę wobec dzieci, chorych i ubogich. W 1802 r. usunęła się do Dôle (w Jurze), aby zredagować dla powstającego zgromadzenia regułę zakonną.

W 1810 r. udała się do Neapolu. W dziesięć lat później otrzymała dla swego instytutu aprobatę papieską. Arcybiskup Besançon nie uznał jednak tej decyzji, wobec czego znów musiała udać się do Neapolu. Zmarła tam 24 sierpnia 1826 r. Beatyfikował ją w 1926 r. Pius XI. Ten sam papież kanonizował ją w 1934 r.

Inni patroni dnia

św. Dezyderego bpa z Vienne m. († ok. 407)
ŚwŚw. Eutychiusza, Florencjusza, mn. († VI w.)
Bł. Jana z Prado kpł. m. († 1631)
Św. Jana de Rossi kpł. zk. († 1764)
ŚwŚw. Kwinkcjana, Lucjusza, Juliana, mm. († 259)
Św. Michała bpa w Synnadzie († 826)
Św. Wilberta rycerza mn. († 962)

℗ Św. Leoncjusz z Rostowa, biskup, męczennik